Read more
මේ සමාජ සංචලනය නිසා මතුවන එක්‌තරා අනුවේදනීය සංසිද්ධියක්‌ ඇත. එය කොතරම් ගැඹුරුද යන්න ගැන බොහෝ දෙනා අවධානයක්‌ දක්‌වන බවක්‌ නොපෙනේ. පරම්පරා ගණනක්‌ පුරා එකම පෙදෙසක අඩු වශයෙන් එකම රටක දැඩි සෙනෙහසින් බැඳී එකට ජීවත් වුණු දූ දරුවෝ දෙමාපියන්ගෙන් වෙන් වෙති. ඔවුන් මෙයට කැමති වීම හෝ අකමැති වීම හෝ බාධකයක්‌ නොවේ. නව දිවිමගක්‌ හෝ වඩා සොඳුරු යෑයි සැලකෙන අනාගතයක්‌ සොයා දූ දරුවෝ වෙනත් දේශයකට යති. සමහරවිට දෙමාපියන් මියදෙන්නට පෙර මොවුන් නැවත නොඑනු ඇත. කෙසේ වෙතත් දෙමාපියෝ කායිකව තනි වෙති. දිනපතා පුවත්පත් වල පළවන මරණ දැන්වීම් මහත් සංඛ්‍යාවක සඳහන් වන අන්දමට මිය ගිය පනස්‌, හැට, හැත්තෑ හැවිරිදි පියාගේ හෝ මවගේ දරුවන් ජීවත් වන්නේ මෙරට තුළ නොවේ, ඇමරිකාව මැදපෙරදිග ඔස්‌ටේ්‍රලියාව, කැනඩාව වැනි දේශයක ජීවත්වන දූ පුතුන්ගේ දෙමාපියෝ මේ දේශයේම තනිවී මියෑදෙති. මෙය දූ දරුවන්ගේ වරදක්‌ නොවේ. අද පවතින සමාජයේ යථා තත්ත්වයයි. දරුවනට වරදක්‌ පැටවීම අතිශයින්ම අසාධාරණය.
මෙවන් සමාජ සංචලනයට ගොදුරු වුණු දූ දරුවෝ ලක්‍ෂ ගණනින් මුදල් වැය කර වසර කීපයකට වරක්‌වත් තාමත් ජීවත්වන දෙමාපියන් වෙත එති. විදේශයේදී දවස පුරා මෙහෙසී වැඩකර උපයාගත් විදෙස්‌ විනිමය මෙහිදී වැය කොට නැවත ආපසු යති. යාන්ත්‍රික චක්‍රයක්‌ බඳු වූ ඒකාකාරී ජීවිතයට නැවත ඔවුහු ගොදුරු වෙති. තව වසර දශකයක්‌ ගෙවුණද සංසිද්ධිය එසේමය. අතපය වාරු ඇති අතමිට යමක්‌ ඇති සමහර දෙමාපියෝ සිය දූ දරුවන් දකින්නට විදෙස්‌ ගත වෙති. එහි සිටින දූ දරුවන්ගේ ඒකාකාරී ජීවිත රටාව නිසාදො හෙම්බත්ව කඳුළු පිරි දෑස්‌ සඟවා ගෙන ආපසු තම නිවසට එති. දූ දරුවන් ආපසු නව දේශයකට ගිය පසු මෙන්ම තමන් ආපසු තම දේශයට පැමිණි පසුව පියකු හෝ මවක මෙවන් ලිපියක්‌ ලියාවි යෑයි උපකල්පනය කොට පහත පළවන මේ ලිපිය මගේ පොඩි කෙළී වෙත ලියමි. පොඩි දුව ගැන පමණක්‌ නොව කෙනෙකුගේ ලොකු දුවකට හෝ පුතෙකුට වුවද ලියෑවෙන්නේ මේ අනුවේදනීය වැකි පෙළමය. මෙය මගේ පෞද්ගලික හැඟීමක්‌ පමණක්‌ම නොව පොඩි කෙලී වැනි දරුවන් ඇති ඉමහත් සංඛ්‍යාවක්‌ දෙමාපියන්ගේ හැඟීම් මාලාවක්‌ යෑයි මට සිතේ. දූ දරුවනට යම් සිත් වේදනාවක්‌ මේ ලිපිය නිසා ඇති වන්නේ නම් මම ඒ ගැන දැඩි ලෙස අතිශයින්ම දුක්‌ වී අනුකම්පාව පතමි.
අමරදාස ගුණවර්ධන Divaina-
