උතුර දකුණ යා කළ ගී පාලම

උතුරත් දකුණත් යා කරමින් පාලම ද ඉදිවී ඇත.දකුණේ ගම් නියම්ගම් හරහා ඇදී හමා ගිය සිහිල් සුළංරැළි උතුරු කොන ද පිස හමන්නේ කිසිදු බේදයකින් තොරවය.සතර දිග් බාගයේම ඇසෙන්නේ ද පෙනෙන්නේ ද ජාතීන් අතර සංහිඳියාවක සළකුණුය. සිංහල ද දෙමළ ද මුස්ලිම් ද බර්ගර් ද කියා වෙනසක් නොමැතිව එකම හදකින් උදම් අනන්නට සැරසෙන්නේ එකම රටක් තුළ ජීවත් වෙමිනි.

ජාතීන් වශයෙන් වර්ග කරගනිමින් එදා මෙන්ම අද ද අප ජීවත් වන්නේ එකම බිමක්, එකම අහසක් යට බව හදවතින් ම අවබෝධ කරගත යුතු කාලය ද එළඹ ඇත. අතීතයේ ද අප සිත් මත ජාතිවාදී හැගීම් මතු නොවුණා නොවේ. මහ ජාතියක් ලෙස සිංහලකම ඉහළට

ඔසවා තබමින් පෙරමුණ ගත්ත ද සැම විටම අන් ජාතීන් ට ආගම්වලට ගරු කළ ජාතියක් ලෙස සමස්ත ලෝකයම තුළ අප විරාජමාන වූ වග ද සිහිපත් කළ යුතුය. එක බතපත බෙදාහදාගත් ජාතියක් ලෙස ලෝකයක් තුළ පෙරමුණ ගත් අප යම් හෙයකින් හෝ ජාතිවාදීන් බවට පත්වන්නට ප‍්‍රධානම හේතුව වන්නේ තිස් වසරක් පුරා පැවැති යුද්ධයයි. උතුරේ දෙමළ මිනිසුන් ද දකුණේ සිංහල මිනිසුන් ද මුහුණට මුහුණ නොබලන්නට තරම් විරසකයක් ඇතිකළේ ජාතිවාදී අරගලයයි.සිංහල රණ විරුවන් උතුරේ ලේ, කඳුළු, දහදිය හෙළා උතුරු පොළව මතම මිහිදන්වද්දී දකුණේ මිනිසුන් සාප කළේ යුද්ධය කළ මිනිසුන්ටම පමණක් නොවේ.නමුත් ඒ අසීමිත දරු කැක්කුම නිසා මිස කාලයක් තිස්සේ එකම ගමක අතිනත් බැඳගෙන එකට දිවි ගෙවූ දෙමළ ජනතාව කෙරහි සදාකාලික වෛරයකින් නොවේ.

යුද සමයේ ද ඊට පෙර ද අද ද උතුරේ ද දකුණේ ද දෙමළ සිංහල මිනිසුන් එකම ගමක දිවි ගෙවූ අපූරුව සෑම ශ‍්‍රී ලාංකිකයකුම දන්නා කාරණයක් වන්නේ ය.

මේ සියලූ කාරණා අතරේ උතුර දකුණ යා කරන අපූර්වතම පාලම හැදෙන්නේ ශ‍්‍රී ලාංකේය සුභාවිත ගීත සාහිත්‍යය මතය. එදා මෙදාතුර ගීත සාහිත්‍යය තුළ විමසුම් ඇස් හෙළද්දී මතුවන ප්‍රේම ගීතගොන්න තුළ වර්ගවාදයට එහා ගිය සොඳුරු ආදර ගීත රාශියක් දෙමළ සිංහල හදවත් යා කරමින් ලියැවී තිබීම විශේෂත්වයකි. ඒ සෑම ගීතයක් ම තුළම ගැබ් වන්නේ ජාතීන් අතර වූ අපූර්වතම බැඳීමයි.

මන්නාරම් පිටිවැල්ලේ

මදටිය වැල් ඔංචිල්ලේ

කොණ්ඩෙ කඩන් හ`දට අ`ඩන්

සිංදු කියන්නී.....

කුංඩුමනී.......

පේ‍්‍රමකීර්ති ද අල්විස් ප‍්‍රවීන ගීත රචකයා විසින් රචනා කරන ලද ඉහත ගීතය ගායනා කරන්නේ ශ‍්‍රී ලාංකේය සිනමා වංශ කතාව තුළ අමරණීය චරිතයක් වූ ප්‍රෙඩී සිල්වා විසිනි. එදා මෙදා තුර ජන හදවත් බැඳගත් ගීතය තුළ උතුරුකරයේ ගැමි දිවි පෙවෙත අපූරු සිතුවමක් සේ මවන අතර සිංහල තරුණයා සහ දෙමළ තරුණියගේ අපූරු පේ‍්‍රම කතාව ලාංකේය ජන සමාජය ට නැවුම් අත්දැකීමක් ගෙන දීමට ද සමත් වීය. සුභාවිත ගීතය ද වෙනත් මගක් ඔස්සේ රැගෙනයමින් බාල, මහලු, වැඩිහිටි තරුණ සිත් සතන් පුබුදු කළ ගීතයක් ලෙස ‘කුංඩුමනී’ හඳුන්වාදිය හැක්කේ එබැවිනි.

එලෙසින් ම සුභාවිත ගීතය තුළ සිංහල දෙමළ පෙම් කතාව ට නව මං පෙත් තනා දෙමින් එදාමෙදාතුර එක්වන ගීත අතර ආචාර්ය වික්ටර් රත්නායක, නෙරංජලා සරෝජිනී ගයන ‘මීන නුවන් යුගින් බලන් මීනා...’ගීතය ද අතිශය ජනප‍්‍රිය වන්නේ කුංඩුමනී ගීතය ද ජනප‍්‍රිය වන කාලයේමය. එනම් 70 දශකයේය. දෙමළ සිංහල සංස්කෘතික දාමයන් එක අහුරක් සේ රඳවමින් ඔවුනෙවුන්ගේ සිරිත් විරිත් විදහාපාමින් දෙමළ ජන සමාජය ද සිංහල ජන සමාජය ද එකට ඈදාගෙන ලියැවුණු පේ‍්‍රම ගීතය මත ආගම් කුළගෝත‍්‍ර හරස් වූ අයුරු විකාශය විම ප‍්‍රබල කාරණාවක් විය.

උඹ කෝවිල් එන්නෙත් නෑ

මට පන්සල් එන්නත් බෑ

බණ්ඩාරේ.......

( පද මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න)

කුළ මල ජාති ආගම් පසෙකලා පේ‍්‍රමය හදවත් මතින් පිටාර ගලා ගිය ද විවාහය නමැති සංකීර්ණ කාරණාවක දී ජාතිය සහ ආගම වෙනස්වීම මත එම අභියෝගය ජය ගැනුම සරළ කාරණාවක් නොවේ.අතීතය තුළ මොනයම් බැ`දීම් ලෙන්ගතුකම් තිබුණ ද සිංහල තරුණයකුට දෙමළ තරුණියක් විවාහ කර ගැනීම සිය සනුහරයම අතහැර දැමීමක් ලෙස ජන සමාජය තුළ මුල් බැසගෙන තිබුණු බව අකමැත්තෙන් වුවද විශ්වාස කළ යුතුව ඇත.මෙම කාරණාව දෙමළ තරුණියගේ පාර්ශ්වයටත් පොදු කාරණාවක් වූයේ ඇයගේ සමාජ රටාව තුළ සිංහල තරුණයකු හා සරණ යාම වරදක් බව පිළිගන්නා හෙයිනි. මේ සියලූ පේ‍්‍රම වෘත්තාන්ත විවාහය දක්නා දුර දිග නොයන්නේ මේ සිද්ධි දාමය නිසාය.

සිංහල සුභාවිත ගීත වංශ කතාවේ සිංහල දෙමළ පේ‍්‍රම කතාන්දරය මත නොමැකෙන සටහන් තබන ගායන ශිල්පියා වන්නේ කරුණාරත්න දිවුල්ගනේය.

උතුරෙන් එන දුම්රියෙ දේවී...මරතොන්ඩිය රටා ඇඳී...(පද - මහින්ද චන්ද්‍රසේකර) තලයුම් තලයුම් නිලෙයි...(සහාය ගායනා- ජානකී සුමිත‍්‍රා දිසානායක), ශාන්තිනී තෙමා වැටී....(පද- රත්න ශ‍්‍රී විජේසිංහ) විරාජිනී රජ වෙන්නට... (පද - කෝන්වැවේ ආරියරතන හිමි) ආදී විශිෂ්ට ගීත රාශියක් තුළින් සිංහල දෙමළ පේ‍්‍රම කතාන්දරය තුළ මතක සටහන් තබන්නට ඔහු සමත් වේ.

‘සියල් සිරිත් දැ කුලගොත් ඔබ ආපසු ගන්න

මහත්වරුනි ශාන්තිනී විතරක් මට දෙන්න

තිරුක්කුරල් පොත අරින්න දැස පියාගන්න

මහත්වරුනි මා නෙලූ මල මට සිඹින්න දෙන්න‘

ඉහත ගීතය තුළ අපට හමුවන පෙම්වතිය ශාන්තිනීය. 90 දශකය තුළ ගීත සාහිත්‍යය ට එක්වන ශාන්තිනීගේ දැසේ රැඳුදුණු කඳුළු බිංදුව සුවහසක් පේ‍්‍රමණීය නෙත් මතට කඳුළක් එක් කරන්නට සමත්වූයේ මෙහි එන පේ‍්‍රමවන්තයාගේ අපූර්වතම ඉල්ලීමයි. ඔහු ඇගේ පරපුරෙන් ඉල්ලන්නේ ඇය පමණි. ජාති ආගම් කුළගොත් සියල්ල ඔවුන්ටම පවරා දී තමා දිවි හිමියෙන් ආදරය කළ පේ‍්‍රමවන්තිය පමණක් තමාගේ පාර්ශ්වයට ඈඳා ගන්නට ඔහු අර අඳියි. දෙමළ සිංහල පේ‍්‍රම කතා තුළ අප දකින සුවිශේෂ වූ කාරණාව ද එයයි.

‘තල මල පීදී දැස මානේ

කළඹයිදෝ සිත ඇසිපිය ගානේ

නිලාමනී නුඹ සිහිවෙන වාරේ

සිතුවිලි සයුරේ මා

අසරණ වේවි දෝ...‘

වික්ටර් රත්නායකයන් ගායනා කරන ඉහත ගීතයේ යුග ගායනයෙන් සහාය වන ගායිකා නිරෝෂා විරාජිනී පිළිතුරු දෙන්නේ දෙමළ බසිනි. ඇය නිලාමනී ය. සිත මත උපන් ආදරය කුළ මල හදුනන්නේ නැත. තම පේ‍්‍රමවන්තිය වෙනුවෙන් දෝර ගලා යන ආදරය සෙනෙහස කවදාක හෝ අහිමි වේදෝ යි යන අස්ථාවර සිතුවිලි තම පෙම්වතිය සිහිවන වාරයක් පාසා ඔහු සිත කළඹවාලයි.ඒ තුළ ඇත්තේ ඔවුනොවුන් අතර බැඳුණු අව්‍යාජ පේ‍්‍රමයයි. ජාතිය හරස් නොවූ දෙසිතක බැඳීමයි.

‘නුඹේ වත මඬල සඟවා

මුවාවෙන ලෙසින් අතුරන

සීත පිනි නිසා තිලකය පාළුවෙයි උමා

සීත මීදුමේ තිරපට

වළලූ ලූ අතින් ඉවතට

ඈත්කර හොරෙන් හෙමිහිට බලාපන් උමා....

තුමුල නමුණුකුල ගිරිහිස...‘

(පද - සුගත් ගාමිණි බණ්ඩාර)

සමන් ජයනාත් ජිනදාස ගායනා කරන ගීතය තුළ අපට හමුවන දෙමළ පෙම්වතිය උමා හා පේ‍්‍රමයෙන් බැඳෙන සිංහල තරුණයා ගේ සිත මත ද ඇත්තේ තම අරමුණ ජය ගන්නේ කෙසේ ද යන අවිනිෂ්චිත හැඟීමයි. උතුරත් දකුණත් එකලෙස ගිනි ඇවිලෙද්දී ඔවුන් තැනූ ආදර මන්දිරය වටා ද ගිනි දැල් නැගෙන බව පේ‍්‍රමවන්තයාගේ විශ්වාසයයි. ඔවුන් අදහන ආගම දහම ද තම පිහිටට සිටිදෝයි යන අවිනිශ්චිත හැඟීම ද බුර බුරා නැගෙයි. ආගම් දෙකක් ජාතීන් දෙකක් අතර ඇතිවන පේ‍්‍රමයේ අවසානයේ ඉතිරිවන්නේ මතකයේ සුවඳ පමණක් දැයි ඔවුනොවුන් ප‍්‍රශ්න කරගනී.

ප්‍රේමණීය හැගුම් තවරාලමින් උතුර දකුණ යා කළ සුපෙම්වත් ගීත ගොන්න දෙස විමසුම් ඇසින් බලද්දී ඉන් අපට වැඩිමනක් හමුවන්නේ දෙමළ පෙම්වතියන් ය. වසර තිහක් පුරා පැවැති යුද්ධයේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස දකුණේ තරුණයන් යුද සේවයට එක්වීම හා උතුරේ තරුණියන් දකුණට සංක‍්‍රමණය වීම ද මෙයට හේතු වූවා විය හැක. ඒ කෙසේ නමුදු අපට ගීත අතරින් හමුවන ශාන්තීනීලාට, මීනලාට, නිලාමනීලාට, දේවිලාට, රාජිනීලාට, පාතිමා ලාට, කුංඩුමනිලාට පෙම් කරන්නේ සිංහල තරුණයන් ය.

සිංහල තරුණියක් දෙමළ තරුණයකු හා පේ‍්‍රමයෙන් බැඳීමේ කාරණාව ශ‍්‍රී ලාංකේය ගීත රචකයාගෙන් ගිලිහී ගිය ද අතළොස්සක් වූ ගීත අතරින් එම කාරණාව මත පදනම් වූ ගීත කීපයක් ද හඳුනාගැනීමට හැකිවෙයි.

මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් අධ්‍යක්ෂනය කළ ‘සරුංගලේ’ චිත‍්‍රපටයට තිලකරත්න කුරුවිට බණ්ඩාර ලියූ අබේවර්ධන බාලසූරිය, නෙරංජලා සරෝජිනී ගායන කළ ‘ඉසුරු දෙවිඳු උමයංගන සේ පෑහෙන්නයි....’ ගීතය චිත‍්‍රපට කතා පුවත පාදක කර ලියැවුණ ද මෙහි හමුවන නඩරාජා දෙමළ තරුණයෙකි.

‘කුලකතකගෙ සුරතුර බඳු සුරත ලබන්නයි

තල් වැට බිඳ නිල් වනරොදකට යා ගන්ඩයි

පතිනිය මිස පාක්කුඩම් කිසිත් නොගන්නයි

පෝරුව මත සිටුවා කරකාර බඳින්ඩයි....‘

සිංහල තරුණියක හා විවාහවීම තුළින් ලබන ආශ්වාදනීය අත්දැකීම දෙමළ තරුණයාගේ හිත මත පෙළින් පෙළ මතුවෙයි. උතුරේ කර්කෂ පරිසරයෙන් මිදී දකුණට සම්ප‍්‍රාප්ත වීම, සිංහල චාරිත‍්‍රානුකූලව ජීවිතය හැඩගස්වා ගැනීම ද ඔහු අපේක්ෂා කරයි. විවාහයේ දී පදනම්වන දැවැද්ද නමැති සංකීර්ණ කාරණාව උතුරේ දෙමළ ජනතාව තුළ වඩාත් මතුවන නමුදු ඔහු දකුණේ සිංහල තරුණියගෙන් දැවැද්ද නොපතන්නේ සිංහල තරුණියක ආවාහ කරගැනීම ආභරණයක් සේ සලකමින්දැයි කිව හැක.

ප‍්‍රවීන ගී පද රචක රත්න ශ‍්‍රී විජේසිංහයන් ලියූ ගුණදාස කපුගේ ගායනා කළ ‘සිංහල සිංදු කියන නළලේ තියන කිරිල්ලී..’ගීතයට ද පදනම් වන්නේ ඉහත කාරණාව වුවද මෙහි එන තරුණිය දීග යන්නේ උතුරුකරයටය. නොයෙක්විද කම්කටොළු මැදය. සත්‍ය සිදුවීමක් පදනම් කරගෙන ලියැවුණු ගීතයේ වෙනස් වූ ජාතීන් දෙකක් අතර ඇතිවන විවාහයේ දී අභියෝග ගීත රචකයා අපූරු අයුරින් ගෙනහැර පායි.

‘දිව නුහුරු බසින් පෙම් කවි කී කුරුල්ලාට වශී වී

ගිනි මලින් තැනුව මල් පොකුරක් අතට ගත්ත මනාලී

මධුසමේ මධුර කටු අතරේ පිපී වැනුණු සුරූපී..‘

උතුර දකුණ යා කරන්න ට තැනූ අලූත් පාලම මත හෙට දවසේ ඇවිද යන්නේ අලූත්

පරම්පරාවකි. උතුරේ තල් වැට මායිමේ පිපුණු කනේරු ද දකුණේ ගම්දොර සුවඳ දුන් අරලියා ද එකම බිමක පිපෙන්නට කාලය එළැඹ ඇත්තේ ජාතීන් අතර සංහිඳියාවක් ගොඩනැගීම අරමුණු කරගෙනය. කෝවිලට ගොස් තුන්නුරු තිලක තවරා ගන්නට ද පන්සලේ පහන් වැටියක තෙල් බිඳක් හිසමත තවරා ගන්නටත් සිංහල දෙමළ නොවී එකම ජාතියක් ලෙස නැගී සිටීමට උතුර දකුණ යා කරමින් තැනූ පාලම මත සහෝදරත්වයෙන් ගමන් ඇරඹිය යුතුය. ඒ සිහිනය මියෙදෙන්නට නොවී ඔප් නංවන්නට ගීත සාහිත්‍යයෙන් වූ මෙහෙවර සුළු කොට තැකිය හැකි නොවන්නේය.

‘තුන්නුරු තිළක නෑ නළලට

කෝවිලත් දුරයි ලැයිමට

වේලූ අයියෙ නුඹ නැතිදා

වේල් පෙරහරේ....‘

මාලනී බුලත්සිංහලයන්ගේ හඬින් ගැයුණු කුමාර ලියනගේ රචනා කළ ඉහත ගීතයෙන් සනාථ කරන්නේ ද එම කාරණාවයි. බටහිර සංගීත රිද්මයෙන් හැඩවුණු සන්ෆ්ලවර් සංගීත කණ්ඩායම ගයන ‘දේවදාසි නුඹ කෝවිල් බිමේ හැඩවුණ..‘, චන්දන ලියනාරච්චි ගයන ‘ආදර නිලාමනී තලමල පිපිලා..‘(පද- චන්න ජයනාත්) සේනානායක වේරලියද්ද ගයන නළල වියලූවා විගසින් වැනි ගීත තුළින් ද මතුවන්නේ දෙමළ තරුණියගේ ආදරය පතන සිංහල තරුණයාගේ සිත මත උපන් නොඉඳුල් ආදරයයි. ප්‍රේමය හමුවේ වර්ගවාදය උදුරා දැමූ සදාතනිතක පණිවුඩයයි.

එදා මෙදාතුර ලියැවුණු සුපෙම්වත් ගීත අතරින් වැඩිමනක් හමුවන්නේ සිංහල පෙම්වතුන්ය. එසේනම් සිංහල තරුණයා අන් ජාතීන් හා ගනුදෙනු කිරීමේ දී මූලිකත්වය ගන්නා බව ද යමෙකුට මතුකිරීමට හැකි වුවද සිංහල තරුණයා තුළ මතුවන සහජීවනයේ අරුණැල්ල පේ‍්‍රමනීය හැඟුම් ඔස්සේ විහිදී යමින් ආදරය හමුවේ ජාති කුළගොත් භේද පිටුදැක ආදරයම පමණක් මූලිකකොට ගැනීම මේ ගීත අතුරින් මතුවන සුවිශේෂ කාරණයකි. එය වඩාත් ඔප් නැංවෙන්නේ පේ‍්‍රමනීය හැඟුම් මතුවන්නේ ජාතිය, සමාජ තත්ත්වය මත නොවන බව ගී පද රචකයා භාවිතා කරන අපූරු යෙදුම් රැසක් ඉහත ගීත අතුරින් හමුවන බැවිනි.

‘මට පරහක් නොවෙයි නුඹේ නළලේ තිළකේ...’ ( විරාජිනී...රජවෙන්න ට) ‘මහත්වරුනි මා නෙලූ මල මට සිඹින්න දෙන්න..’(ශාන්තිනී) ‘කන්ද උඩ රුවින් දිදුලන කන්ද කදිර දේවාලය අපිට පිහිටවෙයි කියලා හිතෙනවද උමා ...’(තුමුල නමුණුකුළ) ‘නුඹ තරම් සොඳුරු කවියක් නැහැනෙ රාජිනී...’ (නළල වියලූවා විගසින්) වැනි යෙදුම් තුළිනි.

තවද සිංහල දෙමළ පේ‍්‍රමගීත සාහිත්‍යයේ හමුවන මේ සියලූ ගීත රචනා වන්නේ ගී පද රචකයන් අතින් වීමද සුවිශේෂීය. පේ‍්‍රමකීර්ති ද අල්විස්, මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න, රත්න ශ‍්‍රී විජේසිංහ, මහින්ද චන්ද්‍රසේකර, තිලකරත්න කුරුවිට බණ්ඩාර, කුමාර ලියනගේ, සුගත් ගාමිණි බණ්ඩාර, චන්න ජයනාත්, කෝන්වැවේ ආරියරතන හිමි සුභාවිත ගීත සාහිත්‍යය මත මේ අපූරු පෙම්කතා ගීතය මතින් ගොඩනැගීම විරසක වූ ජාතීන් දෙකක් අතර වූ නොනවතින අරගලයට දයාදිය එක්කරන්නට සමත් වූ වග නොකියාම බැරිය.

ආගම දහමෙන් ද ජාතියෙන් ද කුළයෙන් ද වෙනස් වුවද අප සැවොම එක රටක් තුළ හුස්ම ගන්නා එකම මිනිසුන් පිරිසක් බව හදවතින් ම පිළිගත යුතුව ඇත. තල්වැට මායිමෙන් නැගෙන දූවිලි සුවඳ පොල් රුප්පාවෙන් නැගෙන සිහිලට එක්වන්නට කාලය එළැඹ ඇත. මීනලාට, ශාන්තිනීලාට, නිලාමනීලාට, විරාජිනීලාට දකුණේ සිමා මායිම් නොමැත්තාසේම දකුණේ සිංහල තරුණයන්ට ද උතුරේ සීමා මායිම් නැති විය යුතුය. ගීතයෙන් අප දුටු පේ‍්‍රමයේ නොලැබීම් මතු දවසක සැබෑ වී ජාතීන් දෙකක් අතර ගොඩනැගෙන සංහිඳියාවේ අරුණැල්ලෙන් මතුවන අලූත්ම සුපෙම් ගීත හෙට දවසේ ද ලියැවෙන්නට කාලය ද පැමිණ ඇත.උතුරේ ගම්බිම් සිසාරා ද දකුණේ ගම්බිම් සිසාරා ද අලූත් සප්ත ස්වරයෙන් හැඩවුණු ඒ යුග ගී ගයන්නට බොහෝ දෙනකු මඟ බලා සිටිනු ඇත.

නොඑන බව දැන දැන

අන­ව­ස­ර­යෙන් හිතට ඇතු­ළුව

සිතින් අව­සර පත­නවා

නොඑන බව යළි දැන දැනත් ඔබ

සමු දෙන්න මං සොය­නවා...

ජීවිතේ එක මොහො­තක දී අපි

එක ඉමක් පහු කර­නවා

හිතට දැනු­ණත් නොදැ­නු­ණත් ඒ

නැවත අපි එහි නොඑ­නවා

අපිව අත හැර ගලන ගඟ දිය

යළිදු එ තැනට නොඑ­නවා

නොඑන බව යළි දැන දැනත් ගඟ

මගෙන් ඈතට ගල­නවා

හැරී එකමෙක වතා­වක් මම

ග‍ඟෙන් ඈතට ඇදෙ­නවා

නන්නාඳුනන ලෙසේ - අපි යමු දුරස් වෙලා......

දුක හාදු දෙන රැයේ සිත පතුලටම වෙලා

යෞවනේ අපට විය විරහී හද ගිලන් වෙලා

ගහ කොළද මල් පිපේ ඇල දොල නිල කඩා හැලේ

පෙර දාක මිරිගු සයුරේ ඒ රුවට රැවටුනේ

නන්නාඳුනන ලෙසේ මග තොට යලිත් හමු වෙලා......

මහ මෙර හිසින් දරාගෙන අපි යමු දුරස් වෙලා............

කලාසූරී දේශමාමක ලංකා පුත්‍ර ඩොනල්ඩ්

චිත්‍රපට සහාය අධ්‍යක්ෂවරයකු ලෙස ඩොනල්ඩ් ජයන්ත හොඳ නමක් දිනා ගත්තා. ඒ වගේ ම ඔහු පසුකාලීනව අධ්‍යක්ෂණයටත් පිවිසුණා. ඩොනල්ඩ් සහාය අධ්‍යක්ෂණය කළ චිත්‍රපට ප්‍රමාණය පනහකට අධිකයි. දිගු කාලයක් සිනමාව වෙනුවෙන් කළ මෙහෙය වෙනුවෙන් ඉකුත්දා ඩොනල්ඩ් කලාසූරී දේශමාමක ලංකා පුත්‍ර ජාතික ගෞරව සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබුවා. සමස්ථ ලංකා සංස්කෘතික සහයෝගිතා පදනමෙන් තමයි ඔහුට මෙම සම්මානය ලබාදෙනු ලැබුවෙ. ඩොනල්ඩ් ජයන්ත මාතර කොටපොළ ජාතික පාසලේ කීර්තිමත් ආදි ශිෂ්‍යයෙක්.

One of a kind

If laughter is the best medicine Vijaya Nandasiri could have been a drug store! The seasoned actor who has excelled as a comedy star in recent times passed away at Kalubowila Teaching Hospital due to a cardiac arrest on August 8, 2016. He was 69 at the time of death.

Vijaya was one of the few thespians who struck a balance between comedy and character roles. From the heartwarming Prince Maname in Prof Ediriweera Sarachchandra’s renowned stage play ‘Maname’ to the role of Mr Premachandra in ‘Nonawaruni Mahathwaruni’ and Minister Rajamanthri in the more recent movie ‘Suhada Koka’, Vijaya has had a trailblazing career in stage dramas, teledramas and films.

He has acted as Prince Maname for over a thousand times – a lifetime achievement for a stage drama actor. Other significant stage plays that he was involved in comprised ‘Sinhabahu’, ‘Mahasaara’, ‘Jasaya Saha Lanchina’, ‘Nari Bena’, ‘Ananda Jawanika’, ‘Suba Saha Yasa’, ‘Tharawo Igilethi’ and ‘Ekadapathi’. He also helmed several stage plays like Kusa Pabavathi and Vrushaba Raja.

His first film was K A W Perera’s ‘Nedayo’. Then he made appearances in films like ‘Yasa Isuru’ ‘Sandakada Pahana’, ‘Bengali Walalu’, ‘Sasara’ and ‘Rail Paara’. He tasted success with comedy when he starred in ‘Sikuru Hathe’, ‘Bahu Boothayo’, ‘Sir Last Chance’, ‘Mago Digo Dai’, ‘King Hunter’, ‘Ko Mark No Mark’ and ‘Suhada Koka’. He won The Best Actor award for his role of the match maker in ‘Sikuru Hathe’ in 2007 and later as the Best Comedian for ‘King Hunther’ in 2011. He also hosted the popular children’s quiz program called ‘Punchi Pahe Man’ on Sirasa TV.

He was married to actress Devika Mihirani whom he met on the sets of ‘Suba Saha Yasa’ in 1974. Devika was the main actress in Sri Lanka’s first teledrama ‘Dimuthu Muthu’. The couple have two children, Navanjana Mihirani and Rasanjana Suchitra.

Vijaya has always been a well loved figure among his colleagues in the arts scene. Here are a few comments from a few artistes who had starred opposite the veteran actor for a considerable span.

An admirable husband and father - Kusum Renu

Vijaya was one of the most gifted actors who emerged from the stage in our times. He was so dedicated to whatever he takes up, be it a stage play, teledrama or a movie. Even on the night before his death he had been acting in a stage play. This shows how dedicated he was to the field. If had not been so devoted to the art the audience would not have loved him in this manner.

Another striking feature about him is that he is a beloved husband and father. We used to be neighbours and we saw the bond he shared with his family with our own eyes. They are truly blessed to have a husband and father like him.

We first met when we were working on Prof Ediriweera Sarachchandra’s ‘Mahasara’. He played the king’s role and I was playing the role of the village beauty. Later we met on the sets of ‘Nonawaruni Mahathwaruni’.

We were fortunate enough to work for a long span then. It was a pleasure to work with him. He was always supportive towards the artiste who stars opposite to him in a scene. Apart from the brother-sister bondage we shared, we also managed to work as a team to make the series a success.

One of the most difficult chores for an artiste is to bring genuine laugher out of his audience. Vijaya was a natural at that. I believe that itself was a meritorious activity. Those merits are sufficient for him to go to a good place after death.

Cannot be duplicated - Lucky Dias

I have so many memories in connection with Vijaya. We had a rollicking time when we were shooting ‘Yes Boss’ together. When I was cast opposite him in the tele series my first thought was “how could I would meet up to Vijaya’s acting prowess”. Comedy was new for me then but he made me feel at ease. Soon we were planning certain gimmicks and punch lines to improve the series.

Five years later the program is still as popular as it was in the past. That is why they are running repeats of it on Sirasa TV. We were approached by the team to do a new season of ‘Yes Boss’ recently too.

Vijaya was also the main actor in my movie ‘Breaking News’. We completed the shoot of an extra song for the movie a month ago. ‘Breaking News’ is Vijaya’s final movie.

Nobody can boast of being the ‘King of Comedy’ easily. Vijaya is on par with greats like Gamini Fonseka and Joe Abeywickrama in this aspect. He too cannot be duplicated. He is one of a kind. His type of comedy was very different from the slapstick comedy found in abundance today. He made use of situational comedy.

He leaves a void which cannot be filled. It is a total loss to all three sectors, especially stage dramas. At the time of his death there were at least six stage dramas with him in the main role that was being staged island wide. All of these have come to a complete halt now. I think that they too would be buried along with him because there is no one else to take his place to do justice to the roles he played.

He had no competitors - Semini Iddamalgoda

When you are constantly in contact with a person you get to know the good and bad side of him or her. I have been acting beside Vijaya aiya for a continuous three years.

Therefore, he is one of the two people whom I really got to know and love in the arts field.

More than a fellow actor he became almost a part of my family for me.

He was a really humane person. He did not show any airs for anybody. Though he performed comedy acts with ease he never stooped to the level of becoming a joke in front of anyone in any situation. He always kept his place and did his job well.

I felt such grief when I got the news of his demise. He had no competitors in the industry. He is irreplaceable. All three sectors in the arts stream suffers greatly from his loss.

If you had a stressful day, you need to watch one of his teledramas. You would wake up with a smile the next morning and that feeling of happiness will last with you for a comsiderable time. That is the sort of effect he has on his fans. His performances are engraved in our memories for such a long time.

Due to what is happening in the world I do like to wish him to be reborn among us again. He deserves much more than that. I hope that he would attain nibbana.

A disciplined actor - Wilson Gunaratne

Vijaya was an actor with unlimited talent. He has dominated the drama, teledrama and movie field for many decades by portraying meaningful characters. We have acted together in three productions: ‘Nonawaruni Mahathwaruni’, ‘Kathura’ and ‘Yes Madam’.

Though he as a bit senior to me in the field he had a habit of seeking my opinion in matters whenever we were acting together. I thought he was a way better actor than me but he thought otherwise.

I was always given the boss’ role while he was my subordinate. We had a good rapport and our acting harmony went well with each other. We faced no difficulties at all when we were collaborating in a scene. Even off the sets he was a jovial character.

Another striking feature about him was that he was a very disciplined artiste. He was very punctual and dedicated to his tasks. There are only a few such artistes in the field with such valuable qualities today.

The Daily News tried to contact actors Rodney Warnakula, Giriraj Kaushalya and Priyantha Senevirathe for comments but the trio were out of the country, touring Australia for their latest stage play ‘Hathara Hina’. 

Ruwini JAYAWARDANA

මෙවන් කලාකරුවන් අපට මුණ නොගැසේවී.

අම්මලාගේ විභාගයෙන් පීඩා විඳින දරුවෝ...

අම්මලාගේ විභාගය හෙවත් පහ වසර ශිෂ්‍යත්ව විභාගය ලබන අගෝස්තු මස 21 දා පැවැත්වීමට නියමිතය. මේ වසරේ පස් වැන්නේ ඉගෙනුම ලබන තවත් දහස් සංඛ්‍යාත දරුදැරියෝ පිරිසක් මේ වන විට ලහිලහියේ විභාගයට සූදානම් වෙති. විභාගයට පෙනී සිටින්නේ දරුවන් වුවත් ඒ සඳහා වඩාත් උනන්දු වන්නේත්, තරග වදින්නේත් ඔවුන්ගේ අම්මලාය. ‘අම්මලාගේ විභාගය’ යනුවෙන් පහේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට අන්වර්ත නාමයක් පටබැඳී ඇත්තේත් ඒ නිසාය.

පළමු ශ්‍රේණියේදී තමන් අපේක්ෂා කළ පරිදි “උසස්” පාසලකට දරුවා ඇතුළත් කර ගැනීමට අපොහොසත් වන දෙමවුපියන් වැඩි දෙනෙකුගේ අරමුණ පහ වසර ශිෂ්‍යත්වයෙන් දරුවා සමත් කරවා එබඳු පාසලකට ඇතුළත් කරගැනීමයි. තමාට අහිමි වූ ලෝකය දරුවන්ට උරුම කර දීමට සිතීම සෑම දෙමවුපියකු තුළම පවතින අහිංසක පැතුමකි. එහෙත් ඒ පැතුම ඉටුකර ගැනීම සඳහා තම දරුවාගේ ළමා මනසට මෙන්ම ශරීරයට ද ඔරොත්තු නොදෙන තරම් බරක්, වගකීමක් පැටවීමෙන් තමා නොදැනුවත්වම ඔවුන්ට විශාල අගතියක් සිදු කරන බව බොහෝ දෙමවුපියන්ට වැටහෙන්නේ නැත.

ඔරොත්තු නොදෙන බරක්

ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට පෙනී සිටින දරුවකුගේ වයස සාමාන්‍යයෙන් අවුරුදු 9 - 10 අතර වේ. මේ ළමා වියෙහි අවසන් සමයයි. මේ වයසේදී ළමා මනසට දරා ගැනීමට බැරි තරම් අසාමාන්‍ය දැනුම් සම්භාරයක් දරුවන්ගේ පුංචි ඔළුගෙඩි තුළට රිංග වීමට ගුරු-දෙගුරුන් දරන ආයාසය හේතුවෙන් එතරම් කුඩා වියේදී පවා ආතතියෙන් පෙළෙන, මානසික රෝගවලට ගොදුරු වන ළමයින් අපේ රටේ සිටින බව බොහෝ දෙනකු නොදන්නා කරුණකි.

කරාපිටිය ශික්ෂණ රෝහලෙහි මනෝ වෛද්‍ය සායනයට පැමිණෙන පාසල් දරුවන් අතර ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට ආසන්න කාලයේදී මසකට මෙවැනි දරුවන් තුන් හතර දෙනකුවත් තමන්ට හමු වන බව එහි මනෝ වෛද්‍ය විශේෂඥ රමණි රත්නවීර මහත්මිය පවසයි. කරාපිටිය රෝහල යනු දකුණු පළාතේ එක්තරා ප්‍රදේශ කිහිපයක් පමණක් ආවරණය කෙරෙන රෝහලක් පමණි. මේ ආකාරයෙන් දිවයින පුරා ශිෂ්‍යත්ව විභාගයට පෙනී සිටින දරුදැරියන්ගෙන් කී දෙනෙකු මෙවැනි ගැටලුවලට මුහුණ පා ඇත්දැයි අපි නොදනිමු. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය හෝ සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය මැදිහත් වී තවමත් එවැනි අධ්‍යයනයක් හෝ සමීක්ෂණයක් පවත්වා නැති හෙයින් මෙසේ පීඩාවට පත් වන සමස්ත දරුදැරියන්ගේ සංඛ්‍යාවක් නිශ්චිතව සඳහන් කළ නොහැකිය.

දෙමවුපියන් ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සඳහා දරුවන් හුරු කරවීම අරඹන්නේ පළමු වසරේ පටන්මය. අවුරුදු පහේදී පාසලට ඇතුළත් කරනු ලබන දරුවාගේ පුංචි මනසට ඔරොත්තු දෙන ආකාරයට පාසල් විෂය නිර්දේශ හා ක්‍රියාකාරකම් සකස් කර තිබුණ ද ශිෂ්‍යත්ව විභාගයම ඉලක්ක කරගත් අම්මලා දරුවන්ට පාසලේදී ලැබෙන දැනුමෙන් හෝ අත්දැකීම්වලින් සෑහීමකට පත් වන්නේ නැත. ඔවුහු පළමු වසරේ පටන්ම දරුවන් අමතර පන්තිවලට යවති. ඇතැම් අම්මලා අවුරුදු තුනේ පටන්ම මේ අධ්‍යාපනික යුද්ධයට දරුවන් තල්ලු කරති.

අමතර දැනුම

දෙමවුපිය ආදරය හා රැකවරණය මධ්‍යයේ පරිසරය ඇසුරෙන් දරුවා ලබන සමාජානුයෝජනයට වඩා පන්තියකින් - පොතපතින් අමතර දැනුම ලබා දෙන්නට අම්මලා වෙහෙසෙති. හැම විටම අනෙක් දරුවාට වඩා තමන්ගේ දරුවාගේ දස්කම් වර්ධනය කර ගැනීමට වර්තමාන මවුවරුන් අතර ඇත්තේ අසීමාන්තික උනන්දුවකි, තරගයකි. අම්මලාගේ මේ අසීමිත උනන්දුවත් තරගකාරී බවත් හේතුවෙන් දැඩි ලෙස මානසිකව පීඩාවට පත් වන්නෝ අහිංසක දරුවෝය.

දිනපතා උදෑසන පහට පමණ ඇරැඹෙන දරුවන්ගේ අධ්‍යාපන චාරිකාව හෙවත් පාසල් - පන්ති ගමන්බිමන් නිම වන්නේ හැන්දෑවේ පහට හෝ හයටය. එහෙමත් නැත්නම් හත - අටට වෙන්නත් පුළුවන. උදෑසන පාසලට යන දරුවා එතැනින් අමතර පන්තියකටත් එතනින් තවත් පන්තියකටත් ආදි වශයෙන් කැඳවාගෙන යනු ලැබේ. කවර වාහනයකින් ගමන් කළ ද මේ ගමන්වලින් දරුවෝ වෙහෙසට පත් වෙති. ළමා මනසට ඔරොත්තු නොදෙන තරම් කරුණු කාරණා, පන්ති ගණනාවකදී, ගුරුවරුන් කිහිප දෙනෙකු ලවා මනසට රිංගවීම අම්මලාගේ පැතුමයි. දරුවාගේ මනසට ඒවා දරාගන්නට හැකි ද නැද්ද යන්න එවැනි අම්මලාට ප්‍රශ්නයක් වන්නේ නැත.

බුද්ධි මට්ටම

කරාපිටිය රෝහලෙහි මනෝ සායනයට පැමිණෙන පහ වසර ශිෂ්‍යත්වයට පෙනී සිටින දරුවන්ගේ මවුවරුන් බහුලව නගන චෝදනාව වන්නේ දරුවා වාර විභාගයට ගන්නා ලකුණු ප්‍රමාණය මඳ බවයි. ඒත් දරුවාගේ ප්‍රගති වාර්තා පොත පරීක්ෂා කරන කල පෙනී යන්නේ දරුවා සෑම විෂයකටම ලකුණු 70 - 75 අතර ලබා ඇති බවයි. මෙවැනි අම්මලා දරුවන්ගෙන් අපේක්ෂා කරන්නේ ලකුණු 95 - 100 අතර උපරිමය ලබා ගැනීමය. වයස අවුරුදු දහයක ළමයකු ප්‍රශ්න පත්‍රයකට ලකුණු 70 - 75 ක් ලබා ගන්නේ නම් ඒ දරුවාගේ බුද්ධි මට්ටම ඉතා ඉහළ විය යුතු බව වෛද්‍ය රත්නවීර පවසයි. එහෙත් ලකුණු 99 හෝ 100 ම ගන්නා තුරු ඒ දරුවාගේ මව සෑහීමට පත් නොවෙයි. ලකුණු 100 ම නොගත්තොත් දරුවා ශිෂ්‍යත්වයෙන් අසමත් වෙතැයි මව දැඩි භීතියකින් පෙළෙයි. ඒ භීතිය දරුවාගේ මනසට ද ඇතුළු කරමින් තව තවත් ලකුණු ගත යුතු බව දරුවාට අවධාරණය කරන්නට මව වෙහෙසෙයි. ළමා මනසට දරාගන්නට ඇති හැකියාව සහ මවගේ ඉලක්කය සමඟ ගැටෙන දරුවා කෙරෙන් තමා තුළ තිබූ හැකියාව ද උනන්දුව ද ක්‍රමයෙන් තුරන් වී යයි. ඉගෙනුම දැඩි වධයක්, මානසික පීඩාවක් බවට පත් වේ.

සෙල්ලමට බර ළමා සිතට ශිෂ්‍යත්වය ඉලක්ක කරගෙන දැඩි සේ රැකවල් යෙදෙයි. ගණිත ගැටලු, බරපතළ භාෂා ගැටලු, රචනා, ළමා මනසට ඔරොත්තු නොදෙන තරම් වූ සාමාන්‍ය දැනීම ප්‍රශ්න පත්තර, දුටු මතින්ම එපා වන තරමට හෙම්බත් වන දරුවෝ අවසානයේදී නිතැතින්ම මානසිකව පීඩාවට පත් වෙති. මතක තබා ගැනීම යනු ස්නායු ක්‍රියාකාරිත්වයෙන් සිදු වන දෙයකි. ස්නායු දැඩිව පීඩාවට පත් වීමෙන් මතක ශක්තිය අඩු වේ.

ඉගෙනීමට පෙර පැවැති උනන්දුව අඩු වීම, නිතර නිදිමත ගතිය, ආහාර අරුචිය, තරහ යෑම, ආවේගශීලී බව, හිසරදය, ක්ලාන්තය මෙන්ම වමනය යන්නට එන්නාක් වැනි හැඟීම මෙවැනි දරුවන් කෙරෙන් දැක්වෙන රෝග ලක්ෂණ වේ. දැඩි ආවේගශීලී බව, නොරුස්නාසුලු බව මෙන් ම තනිව සිටීමට කැමැත්තක් දැක්වීම වැනි මූලික ලක්ෂණ පහළ වූ වහාම දරුවා පිළිබඳ විශේෂ අවධානය යොමු කළ යුතුය. දරුවාගේ අසහනයට හේතුව ඔහුට හෝ ඇයට දරා ගන්නට නොහැකි තරම් වූ පාසල් වැඩ හෝ පන්ති යෑම විය හැකිය. පාසලේදී උගත් දේම යළි යළිත් පන්ති කිහිපයකින් කට පාඩම් කරවීම ළමා මනස වෙහෙස කරවන පීඩාකාරී අත්දැකීමකි.

රෝග ලක්ෂණ

පමණට වඩා ළමා මනස වෙහෙසකර වීම ඉතා හානිදායකය. මොළය පීඩනයට පත් වන විට මොළයේ නිපදවෙන ආතති හෝර්මෝන (stress hormones) වැඩිපුර නිකුත් කෙරේ. කෝර්ට්සෝල් හා ඇඩ්‍රිනලීන් වැනි ආතති හෝර්මෝන වැඩිපුර ශ්‍රාවය වීමෙන් ළමා මොළයට දරන්නට බැරි තරම් පීඩාවක් ඇති වේ. හිසරදය, ක්ලාන්තය, අධික වෙහෙස, නිදිමත, අලස බව, ආවේගශීලී බව මෙන්ම වමනය යන්නට එන සේ දැනීම වැනි රෝග ලක්ෂණ පහළ වන්නේ මෙලෙස ආතති හොර්මෝන පමණට වඩා නිකුත් වී මොළය ආතතියට පත්වීම නිසාය. මෙලෙස ආතතියට පත් වන දරුවෝ පසු කලෙක විශාදය (dipression) නමැති මානසික රෝගයට ගොදුරු වෙති. ආතතිය වැඩි වීමෙන් මොළයේ ස්නායු සංඥාවලට බාධා ඇති වේ. එය කලක් තිස්සේ පැවැතීමෙන් දරුවා මානසික රෝගියකු බවට පත් විය හැකිය.

මෙවැනි රෝග ලක්ෂණ පළ කරන මුල් අවධියේ ඒවා හඳුනා ගැනීම ඉතා වැදගත්ය. “විභාගයට තව ටික දවසයිනේ පුතේ” කියමින් ඉහත රෝග ලක්ෂණ දුටුවත් ඒවා නොසලකා හැරීම නොකළ යුතුය. දරුවාගේ වෙනස්වීම් හොඳින්ම නිරීක්ෂණය කළ හැක්කේ මවටය. නැතහොත් පන්ති භාර ගුරුතුමියටය. එවැනි ලක්ෂණ හඳුනාගත් වහාම දරුවා සමීපයට ගෙන කතාබහ කර ඔහුගේ ගැටලුව හඳුනා ගැනීම වැදගත්ය. හේතුව “පමණට වඩා වැඩි වැඩ” නම් ඒවා අඩු කිරීම වටී. දරුවාට දරාගත හැකි තරමට වැඩ පැවරිය යුතුය. රෝග ලක්ෂණ වැඩිවේනම් වෛද්‍ය උපදෙස් පැතිය යුතුය.

වඩා හොඳ ප්‍රතිඵල ලබාගැනීම සඳහා

 දරුවාට ඉලක්ක ලබාදීමේදී හැම විටම උපරීමයම අපේක්ෂා නොකළ යුතුය. දරුවාට හැකි තරම් හොඳින් වැඩ කරන්නැයි කීම වඩා සුදුසුය.

 සෙල්ලම් කිරීමට හෝ දරුවා කැමැති පොතක් පතක් කියවීමට, කාටුන් එකක් හෝ ළමා වැඩසටහනක් දෙකක් නැරැඹීමට අවස්ථාව ලබා දෙන්න.

 විවේකීව සිටීමට කාලයක් වෙන් කරන්න.

 දරුවාගේ හැකියාවන් අගය කරන්න. පත පොතේ වැඩ හැරුණු විට නැටුම්, සංගීතය හෝ ක්‍රීඩා වැනි බාහිර කටයුතුවල යෙදවීම ඉතා වැදගත්ය.

 ඉගෙනීමෙහි අගය දරුවාට තේරෙන ආකාරයට පහදා දෙන්න.

 පන්තියේදී ගුරුතුමා හෝ ගුරුතුමිය උගන්වන කරුණුවලට හොඳින් ඇහුම්කන් දීමට, ගැටලු තැන් අසා දැනගැනීමට දරුවා පුහුණු කරන්න.

 පාසලේ ඉගැන්වූ කරුණු දරුවා සමඟ සාකච්ඡා කරන්න. ඔහුට හෝ ඇයට තේරෙන පරිදි කෙටි සටහන් තබා ගන්නට පුරුදු කරන්න.

 ස්වයං අධ්‍යයනය (self recitation) සඳහා දරුවා හුරු කරන්න.

 පාඩමට අදාළ පිංතූර, කතන්දර හෝ පරිසරය ආශ්‍රිත දැනුම ලබාදීමෙන් විෂය කරුණු හොඳින් මතකයෙහි රැ‍ඳේ.

 තමාගේ සටහන් අන් දරුවන් හා බෙදා හදාගන්න. සාකච්ඡා කරන්න. ඇතැම් දරුවෝ තනිව පාඩම් කරන්නට හුරු වූවෝය. එවැනි දරුවන් තමාට හුරු පුරුදු ආකාරයට පාඩම් කිරීම වඩා සුදුසුය.

 මතක තබා ගත යුතු චක්කර හෝ සූත්‍ර වැනි පාඩම් මතක තබා ගැනීම සඳහා සිහිපද කවි හෝ යෙදුම් සකස් කරගෙන පාඩම් කිරීම වඩා රසවත් වනු ඇත.

කවර ක්‍රමයකට පාඩම් කළ ද දරුවාට අවශ්‍ය තරම් මානසික සුවය සහ නිදහස ලබා දීම ඉතා වැදගත් වේ. කාලය අපතේ යනවා යැයි සිතා කිසිදු ගමනක් බිමනක් නොයා සිටීම, පවුලේ හෝ සමාජයීය අවස්ථාවලට දරුවා සහභාගි නොකර සිටීම ද නොකළ යුතුය. අම්මලාගේ ආශාවන් හා ඉලක්ක දරුවන්ගේ හිස මත පැටවීම වෙනුවට කළ යුත්තේ තමන්ගේම කැමැත්තෙන් හා උනන්දුවෙන් ජීවිතයේ අරමුණු හා අභියෝග ජය ගැනීමට අවශ්‍ය මානසික හා භෞතික පරිසරයක් දරුවාට ගොඩනගා දීමය.

කරා­පි­ටිය ශික්ෂණ රෝහලේ 

විශේ­ෂඥ මනෝ වෛද්‍ය 

රමණි රත්න­වීර

සටහන - සාගරිකා දිසානායක ජයසිංහ 

ඉණ පටියට ගත්ත ණයා -

නිර්මල කොතලාවල

හෙලෝ... සුන්දර නිහතමානීද මෙල් මහත්තයාද?

ඔව්. කතාකරනවා.

මම කළුතරින් නිර්මල කියලා කෙනෙක්. ඔබතුමාගේ පරණ තීරු ලිපියක් ගැන විස්තර හොයාගන්න ඕන වෙලයි කතා කළේ.

ඒ මොහොතේම රටම දන්න මානි ටික දෙනක් දන්න මම කියන්නේ කවුද කියලා හඳුනා ගන්නවා. මට අවශ්‍ය වලා තිබුණේ යුද්දේ දින්න දවස්වල මානිගේ තීරුව තුල ලියපු පරණ ලිපියක්. එකේ තිබුණේ ප්‍රභාකරන් මරා දමපු එක මහ ජරා වැඩක් කියලා අවුරුදු 25 කට පස්සේ හිතන මිනිස්සු ගැන. මම විස්තරේ කිව්වට පස්සේ වචනයේ පරිසමාප්තයෙන්ම සුන්දර නිහතමානී මට ඊ මේල් එකක් එවනවා.

කඩ ඉරකින් දැන් මේ තීරු ලිපිය වෙන්වෙනවා. 9 වන මහලින් පහලට කියන තීරු ලිපිය තුල ඔබ මෙතැන් සිට කියවන්නේ මානිගේ තීරු ලිපියේ තිබුණ වැදගත්ම කොටස. ලංකාදීප පත්තරයේ සංහිඳියාව වැදගත් වෙන්නේ මෙන්න මෙතැනට.

අසල්වැසියා තම ගේට්ටුව ලඟ සිටිනු දකින තරුණ සැමියා වහාම ගෙට රිංගයි.

“ඩාලිං අර අල්ලපු ගෙදර ආමි අංකල් ආවොත් මම ගෙදර නැහැයි කියන්න.” ඔහු සිය බිරිඳට කියා සිටියි.

“අනේ ඇයි ඔයා ඒ වයසක මනුස්සයව මඟ අරින්නේ, අපේ තාත්තගෙත් යාළුවෙක්නෙ.” තරුණ බිරිඳ සැමියාට කියයි.

“අයියෝ එයා‍ගෙ බෝරිං යුද්ධ කතා අහගෙන ඉඳලා මට එපා වෙලා තින්නේ.” සැමියා බිරිඳට කියා සිටියි. “ඒ කාලයේ උතරු නැගෙනහිර හිටපු ප්‍රභාකරන් කියන ත්‍රස්තවාදියාව එයා වෙඩි තියල මරපු විස්තරේ විතරක් මට දැන් විසි පාරකට වඩා කියල ඇති.”

“පව් අහිංසකයා” බිරිඳ කියයි.

“තමන් මිනිහෙක්ව මරල දාපු කතන්දරේ හැමදාමත් තියන මනුස්සයා අහිංසකයෙක් වෙන්නෙ කොහොමද ඩාලිං. 

මිනිහා ‍කොච්චර නරක මනුස්සයෙක් වෙන්න ඕනද ඔය කතාව පුන පුනා කියන්නෙ. මං හිතුවෙ මං ඒ වගේ මිනිහෙක්ම මඟ අරිනවට ඔයා කැමති වෙයි කියලා.”

යුද්ධය පසුබිම් කරගෙන තැණුනු සිංහල චිත්‍රපටියක් මාතර සිනමා ශාලාවක ප්‍රදර්ශනය වෙයි. චිත්‍රපටිය අවසානයේ ත්‍රස්තවාදියා හමුදාවට කොටු වී කර කියා ගන්නට දෙයක් නොමැතිව වට පිට බලයි. සිනමා ලෝලියෝ උඩට ගත් හුස්ම පහලට නොගෙන කුමකින් කුමක් සිදුවේදැයි බලා සිටිති. අවසානයේ ත්‍රස්තවාදිය හමුදාවට හසු නොවී‍ බෙල්ලේ එල්ලා තිබූ සයනයිඩ් කරල කා මිය යයි. සිනමා ලෝලියෝ සිය අසුන් වලින් නැගිට සිට අත්පුටි ගසයි. සමහරු කටට ඇඟිලි දමා විසිල් කරති.

විනෝද ගමන යන බසය නතර කර ඉන් පැමිණි විශ්ව විද්‍යාල සිසු පිරිස බසිති. ඔවුහු පාර අයිනේ ඉදි කර ඇති කුළුනක් නරඹන්නට වෙති. සමහරු එය පසුබිමට ගෙන ඡායාරූප වලට පෙනී සිටිති. “අවුරුදු විසි පහකට කලින් මෙතන මහා යුද්ධ භූමියක් වෙලයි තිබුණේ.” ඉතිහාසය මහාචාර්යවරයා සිය සිසුන්ට විස්තර කරයි. “හමුදාවෙ තිස්දාහක් විතර අන්තිම කැරළිකාරයො තුන්සීය විතර වටකරගෙන හිටියා කියන්නෙ මෙතනයි.”

“තිස්දාහක් එක්ක තුන්සීයක්?” සරසවි සිසු සිසුවියෝ විශ්මය පළකරති. “ඒක අමන සටනක්නෙ!” “ඒ අන්තිම තුන්සීයෙ එක්කෙනෙක් අන්තිම හුස්ම යන්න කලින් හමුදා සෙබළෙකුට අන්තිමට කියපු කතාව ඒ සෙබලාගෙන්ම ඒ කාලෙ මට අහන්න ලැබුණා.” මහාචාර්යවරයා කියා සිටියි. “මිනිහ කිව්වලු තව අවුරුදු විසි පහක් ගියාම තොපේ එවුන්ට වීරයො වෙන්‍නෙ අපි වෙන්නත් බැරි නෑ බොලව් කියලා.”

කරුණාකර මේ මානිගෙ තීරුව සුරැකිව තබාගෙන අවුරුදු විසි පහකට පසු එය නැවත කියවා බලන්න. මා අද ලියූ දේ ගැන එදාට ඔබට කියන්නට දෙයක් තිබුණොත් එය මගේ පුතාට ලියා එවන්න.

උපුටා ගැනීම අවසන්ය.

මානි යෝජනා කරන්නේ අවුරුදු විසි පහකට පසුව මෙය කියවා බලන ලෙසය. මම යෝජනා කරන්නේ හත් වන යුධ සමරුව සමරපු 2016 මැයි 19 වන දායින් පසු ඕනෑම දිනක මෙය නැවත කියවා බැලිය යුතු බවය. 

මෙම ආණ්ඩුව ගෙන යනු ලබන සංහිඳියාව ඇත්තටම හොඳය. පවුලක උනත් සංහිඳියාවක් නැති වුණාම ගෙදර ගෑණි කොස්ස ගන්න කොට මිහිනා ගන්නෙ උදැල්ලය. මේ ආණ්ඩුව කතාකරන සංහිඳියාවත් හොඳ වෙන්නේ දෙපැත්තම එක වගේ හිතනවා නම් ය. මෙතන නොවෙන්නෙත් ඔය දේමය.

පාර්ලිමේන්තුවේදී එස්. බී. දිසානායක ඇමතිතුමා විජයකලා මහේෂ්වරී ඇමතිතුමාගෙන්, ඔබේ මිනිහ මරපු ප්‍රභාකරන් ජාතික වීරයෙක් වෙන්නේ කොහොමද කියා අහන්නේ මෙන්න මේ නිසාය. ආණ්ඩුව විසින් දකුණේ මිනිස්සුන්ට පුන පුනා කියන්නේ එකම එක දෙයකි. ඒ මේ යුද්ධය තමන්ගේම සහෝදර ජනතාවකට එරෙහිම කරපු එකක් කියාය. අන්න ඒ නිසා මේකේ සැමරුමක් අවශ්‍ය නෑ කියාය. හැබැයි කරුමෙට උතුරේ පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයින් තමන්ගේ පරාජය වෙනුවෙන් කරන්නේ පහන් පත්තු කරන එකය.

අපි කියන්නේ පට්ට ලොකු කතාය. උදාහරණයට ගන්නේ දකුණු අප්‍රිකානු සත්‍ය හා ප්‍රතිසන්ධාන කොමිසන් සභා වාර්ථාය. හැබැයි සංහිඳියාව හදන්න කියා මේ ‍විදියට නිවට විදියට ඉන්න ගියොත් හෙට අනිද්දා වෙන්නේ අර සිල් ගත්ත නයාට වෙච්ච දේය. එහෙම වු‍ණොත් අන්තිමට වෙන්නේ දර මිටිය බැඳීමට නොව ඉන පටිය බැඳීමට අපිව ගන්න එකය. සංහිඳියාවට කැපකිරීම් අවශ්‍ය වෙන්නේ දෙපැත්තෙන්මය. උතුරේ කඳවුරු වලට බලෙන් ඇතුළු වී ඇතිකරන්න පුළුවන් සංහිඳියාවක් නැත. මේ සංහිඳියාව සම්බන්ධයෙන් මීට පෙරද උදාහරණ ඇත. 2005- 2006 සාම සාකච්ඡා තුලදී ද තිබුණේ මේ වගේ ඒක පාර්ශවීය සංහිඳියාවක්ය. තව දුරටත් අවශ්‍ය නොවන්නේ අන්න ඒ වගේ එකඟතාවයන්ය.

මේ දේවල් නැවත වතාවක් සිතා බැලිය යුත්තේ මෙන්න මේ නිසාය. නම්‍යශීලී විය යුතුය. හැබැයි නම්‍යශීලී වෙන්න කියා දෙකට නැමිය යුතු නැත. මේ නැවෙන විදියට නැවෙන්න ගියොත් ඉස්සෙල්ලාම නැති වෙන්නේ පස්ස පැත්තය. ඊට පස්සේ නැති වෙන්නේ රටේ ‍කොන්දය.

සැ.යු:- මේ මොහොතේ ඉන්දියාවේ සිට ශ්‍රී ලංකාවට සැපත්වී සිටින ශ්‍රී ශ්‍රී රවි ශන්කර් පූජකතුමාගේ වෙබ් අඩවියට පිවිසීමෙන් ඔබට සංහිඳියාව පිළිබඳව තවදුරටත් විස්තර ලබාගත හැකිය.

Kabali: hilarious definition of heroism

I had the opportunity to view the film of the matinee idol of Tamil Nadu- now in his sixties but still considered 'super star' and the highest paid in Tamil Nadu Rajni Kanth's ‘Kabali'. My mind went back to fifties - as a child of eleven or twelve. It was the first day­ first show of 'Kabali’ at the Colombo Cinema and it was a single show at 4 pm only. I was able to witness the anxious crowds in the queue, holding each others shoulders in order not to miss his place in the queue.

I was a bit disturbed by an elderly Muslim film buff, who was always trying to get in front of me! I offered my place willingly to him to show my generosity; But not a word of thanks! Anyway I was lucky enough to get a ticket in the ODC. It was in 'G' row, the first seat in the right, three seats from mine were not occupied. Somebody came and tried to sit in one of the seats… "No, you can't sit in this seat! I have kept it aside for my family members… The newcomer argued…. He said: “Don’t you see the back rows? The theatre management has kept ‘Reserved’ cards… The other seats like this are free to all… Anybody can sit anywhere! All of a sudden a call to the cellular phone…. Where are you? Where? In bus? Traffic?”

Frame one

While he was at it, the film show began. Still the fellow was trying to call his beloved ones!

A thundering applaud and uproar… Clapping! Hooting!! It was a mix up of the uproar and the sound of the film track… After the titles the film frame No. 1, a close up of man's feet wearing a pointed shoe… The sound track was thundering! And the film audience was uproaring! During the first 20 minutes Rajni Kanth's full frame appeared on the screen, it was only the echo of sounds! Was it a planned promotion campaign or was it really something happened by heart and soul?

From there onwards it was fast run new model cars going on some highways, slamming the enemy…chitty chitty bang bang… People get killed like flies! Or they run after each other like rats, cats or dogs! Isn't there a police protection? No, they come to the scene after it is all over!

Technically perfect. The sound track is uproaring. There was some dialogue about the pride of the Tamil nationality. And what happens in the film?

Post-mortem arrival

Towards the end of the first half the hero gets killed… His fiancé also gets killed brutally. The fiancé delivers a baby in the second half… on the mortuary table… She didn't have a big belly according to what we saw! And the baby is born after her death… And the funniest thing of all …

The hero is back too! Hindu Myth…? Some believe that even Ravan is alive!

Then the Big War! It's all chitty chitty Bang bang…Then after that lots of explosions! Lot of killings! At times the screen is filled with exploded glass pieces! Like some scattered flowers.

Ultimately the hero is the successor. When people say he is a hero…. The hero, ‘Kabali’, says “I am a rowdy!”

South Indian Cinema's explanation of ‘heroism'. It's a happy ending.

All are happy and got the ultimate satisfaction of entertainment. It's not an easy task to get the audience into cinema theatres.

It's a huge gambling. Majority of our film-makers are influenced by the South Indian Cinema since 1947. Still it prevails!

"Kabali" is a film which takes the South Indian cinema to its heights. Masses are entertained in many countries. Essentially it's Indian whether we agree or not!

Piyasena Wickramage

බලාගෙනයි! ‘සෙල්ෆි එල්බෝ’ හැදෙයි!

යන යන තැන සෙල්ෆි ඡායාරූප ගැනීම අද කාලේ තරුණ - තරුණියන්ගේ පුරුද්දක් වෙලා. ජංගම දුරකථනයෙන් තමා විසින් ම තමා ඡායාරූපයට නඟා ගැනීම ‘සෙල්ෆි ගහනවා’ යනුවෙන් ජන වහරට එක් වෙලා. ඒත් පමණට වඩා සෙල්ෆි ගැනීමේ පුරුද්ද නිසා ‘සෙල්ෆි එල්බෝ’ නමැති ආබාධයට ගොදුරු වීමට ඉඩ ඇති බව ඔබ දන්නවාද? තනි අතින් ජංගම දුරකථනය තමා දෙසට එල්ල කරමින් නිතර නිතර සෙල්ෆි ඡායාරූප ගැනීමෙන් ඔබ ඒ සඳහා භාවිත කරන අතේ වැලමිට ඉදිමී වේදනාවට පත් වන ‍බව ඇමෙරිකාවේ නි‍ව්යෝර්ක් විශ්ව විද්‍යාලයේ ලැන්ගුන් වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයේ පේශි හා කොඳු ඇට‍පේළිය ආශ්‍රිත රෝග පුනරුත්ථාපනය පිළිබඳ විශේෂඥවරයකු වන චාර්ල්ස් කිම් ප්‍රකාශ කර තිබෙනවා.

‘සෙල්ෆි එල්බෝ’ ආබාධයත් හරියට ටෙනිස් ක්‍රීඩාව නිසා ඇතිවන ‘ටෙනිස් එල්බෝ’ නැති නම් ගෝල්ෆ් ක්‍රීඩාව නිසා ඇතිවන ගෝල්ෆ් එල්බෝ වැන්නක් බව වෛද්‍යවරුන්ගේ මතයයි.

එකම ක්‍රියාව නැවත නැවතත් සිදු කිරීමෙන් වැලමිටෙහි මාංසපේශීන් ආසාදනය වෙනවා. මෙසේ ආසාදනය වූ මාංස පේශීන් පහසුවෙන් සෙලවීමට බැරි තරම් දැඩි වේදනාවක් ඇතිවීම මෙම රෝගයේ ලක්ෂණයයි.

“මේ ‍රෝගය බහුලව දැකිය හැක්කේ ස්මාර්ට් ජංගම දුරකථන භාවිත කරන්නන් අතරයි. ඔවුන් සිය මහපට ඇඟිල්ල වැඩි වාර ගණනක් දුරකථනයේ යතුරු මත ගැටීමෙන් එහි කණ්ඩරා ඉදිමී වේදනාවට පත් වෙනවා. මෙය වැඩි දියුණු වූ විට ඒ අතින් කිසි දෙයක් කරගන්නට බැරි වෙනවා” මේ පිළිබඳ ව අදහස් දක්වන වෛද්‍යවරුන් පවසනවා.

නූතන තාක්ෂණය හා මිනිස් සිරුර අතර ඇති සනාතන ගැටුම මෙවැනි රෝගවලින් පැහැදිලි වන බව ද ඔවුන් කියනවා. ඇමෙරිකාව ඇතුළු බොහෝ රටවල නූතන තාක්ෂණය අධිභාවිතාවේ යෙදෙන යෞවනයන් මුහුණපාන, අලුත් ම සෙ‍ෟඛ්‍ය ගැටලුව ලෙස ඔවුන් මේ ‘සෙල්ෆි - එල්බෝ’ රෝගය හඳුන්වනවා. ජංගම දුරකථනයෙන් ක්‍රීඩා කිරීම, ඡායාරූප මඟින් සංවාද පැවැත්වීම, සෙල්ෆි ගැනීම, ලිවීම, ට්විට් කිරීම වැනි පමණට වඩා ජංගම දුරකථනය භාවිතා කරමින් කරන ඕනෑම ක්‍රියාවකින් මේ ආබාධය ඇතිවිය හැකි බව ඔවුන් කියා සිටිනවා.

මෑත අතීතයේ යෞවනයන් අතර වැඩිපුරම දක්නට ලැබුණු රෝග තත්ත්වය වුණේ ‘කාපල් ටනල් සින්ඩ්‍රෝම්’ නම් වූ රෝගයයි. පමණට වඩා අත හා අතැඟිලි වෙහෙස වීම නිසා අතේ මැණික්කඩුව අසල පිහිටි කාපල් නහරය අවහිර වීමෙන් ආබාධය ඇති වෙනවා. බොහෝ විට වේදනා නාශකවලින් සුව කළ නොහැකි තරම් උග්‍ර වන මේ රෝගයට පිළියම වන්නේ සැත්කමක් සිදු කිරීමයි.

අදින් වසර 10 ක් - 15 කට පෙර යෞවනයන් අතර බහුලව දැකිය හැකි වූයේ පාපැදිවලින් වැටීමෙන් දණහිස පුපුරායෑම හෝ දණහිස්වල ආබාධ. මේ වනවිට වැඩියෙන් ම දක්නට ලැබෙන රෝගය වන්නේ ‘සෙල්ෆි එල්බෝ’ ‍රෝගයයි.

සෙල්ෆි ඡායාරූප ගන්නා විට ඒ සඳහා ලබා දෙන යෂ්ටිය භාවිත කිරීම මේ ආබාධයෙන් වැළකීමට හැකි හොඳම ක්‍රමය වන බව වෛද්‍යවරුන්ගේ උපදේශයයි. ඇමෙරිකාවට බෝවුණු සෙල්ෆි එල්බෝ ආබාධය අපේ රටත් ආක්‍රමණය කරන දිනය වැඩි ඈතක නොවනු ඇති. එහෙයින් සෙල්ෆි ඡායාරූප සෙල්ලමට ඇබ්බැහි නොවී සිටීම නුවණට හුරු ‍බව කල් තබාම පැවසිය යුතුව තිබෙනවා.

Journalism Awards Night

The 17th edition of the Journalism Awards for Excellence 2015 will be held on Tuesday, August 2, 2016 in the Empire Ballroom of the Mt. Lavinia Hotel. The event is jointly organized by The Editors' Guild of Sri Lanka (TEGOSL) and the Sri Lanka Press Institute (SLPI), the most prestigious media awards event in the country.

A total of 229 applications from 11 newspaper publishing groups was received by the distinguished 11-member independent panel of judges for the Journalism Awards for Excellence 2015, said Journalism Awards for Excellence convenor Sukumar Rockwood.

Each year the winner of the Denzil Pieris Young Journalist of the Year Award receives six-month training in Journalism at the MASCOM - Journalism Training Institute in Kerala - with the compliments of the Lakshman Kadirgamar Institute of International Relations and Strategic Studies. He is flown by the SriLankan Airlines and will receive a stipend of US $ 1,000.

This year entries were received for 14 categories, Mervyn de Silva Journalist of the Year, Scoop of the Year, Investigative Journalist of the Year, Best Environmental Reporter of the Year, Subramaniyam Chettiar Award for Reporting on Social Issues, Sports Journalist of the Year, Denzil Peiris Young Reporter of the Year (Under 26), Photojournalist of the Year, Best Designed Newspaper of the Year, Business Journalist of the Year (Three Awards: Sinhala, Tamil and English), Upali Wijewardene Feature Writer of the Year (Three Awards: Sinhala, Tamil and English), Cartoonist of the Year, B. A. Siriwardena Columnist of the Year (Three Awards: Sinhala, Tamil and English) and Prof. K. Kailasapathy Award for Reporting under Special Circumstances.

Besides the above 14 Awards, The Editors Guild selects senior journalists for the Lifetime Achievement Awards (gold medal) and presents two special Awards - the D. R. Wijewardene Award for Recognition by Peers and the Public and the Sepala Gunasena Award for Press Freedom.

This year the Life Time Achievement Award will be presented to senior journalists Neville de Silva, Piyasena Ihalavithana, Veeragathy Thanabalasingham, Sarath Malalasekera and Premasiri Abeysinghe who have served the profession for over 40 years.