Though I'm not a really showy person.........මම ඇත්තටම ලස්සන කෙනෙක් නෙමේ

No matter where you go
However far away 
A part of me will be with you
And a part of you, with me, will stay........

ඔයා  කොහේගියත්  කමක් නැහැ 

කොච්චර දුර උනත් කමක් නැහැ

මමත් ඔයත් එක්ක එනවා

ඔයත් එක්ක නතර වෙන්න

Though I'm not a really showy person............

A want you to know how important your to me........

and even we are fighting often, I'm still paring for 

Us to strength  that our relationship

මම ඇත්තටම ලස්සන කෙනෙක් නෙමේ

නමුත් ඔයා දැනගන්න ඕනේ 

ඔයා මට කොච්චර වැදගත්ද කියල 

අපි අතරේ නිතර නිතර ගැටුම් ඇතිවෙන්න කියල මම අයද  සිටිනවා 

මක් නිසාද 

එතරම්ම අපේ සම්බන්දෙ ශක්තිමත් නිසා

Last night I sent an angel to watch over you 

While you were Sleeping but it came back early!

So I ask it why?

It told that angels don't watch  over other angels 

රාත්‍රියේ මම ඔයා බලන්න සුරංගනාවියක් එවුවා

ඔයා නිදා ගෙන හිටියේ

රෑ ගෙවීගෙන යන්න පෙර ආපු සුරන්ගනාවියට මම කිවුවා

සුරන්ගනාවියකට තවත් සුරංගනාවියක්  බලන්න අවශ්‍ය නැතිබව   
RKK 

Loneliness tied to shorter lifespan

People with heart disease who live alone tend to die sooner than those sharing their home with others, according to an international study that looked at more than 44,000 people.

Previous studies have linked social isolation to everything from heart attacks to weakened immune systems, but the current study, published in the Archives of Internal Medicine, focused specifically on people with known heart disease or at very high risk for it.

Reasons for the difference remain unclear, but lead researcher Deepak Bhatt said access to regular medical care might be involved.

“Patients living alone may have more difficulty getting their medications refilled and taking them regularly,” Bhatt, at Harvard Medical School in Boston, said.

“They also don't have anyone at home to call the doctor's office or emergency room if they are not looking well.”

The study included more than 44,000 people, all aged 45 or older, from multiple countries across the globe.

කොපුලේ වැහි බිඳුවක රස... බලන්න තිබුණා

ඇතුවත් බැරි නැතුවත් බැරි වැස්ස. වැඩියෙන් වැස්සොත් දෙගොඩ තලා යනවා. අඩුවෙන් වැස්සොත් මහ පොළව වේලෙනවා. සමබර ව වහින වැස්සක් මුණගැසෙන්නෙ කලාතුරකින්.

වැස්ස එක්තරා මානසික උත්තේජකයක්. විශේෂයෙන්ම ආදරයෙන් බැඳුණු අයගේ සිතේ වැස්ස නානාවිධ සිතුවිලි මවනවා. ඇතැම් පේ‍්‍රමවන්තයන්ට වැස්ස ආශිර්වාදයක්. ඒත් ඇතැම් පෙම්වතුන් වැස්සට කැමති නෑ. සුනිල් ආරියරත්නයන් අතින් මෙහෙම ලියවිලා තියෙනවා.

“හිත මිතුරු සුළඟ ළඟ එන 

වැහි වලාවට කියන්

අද නොපැමිණ අන් දිනයක වැසි 

රැගෙන එන ලෙසින්

දිගු කලකින් ඈ මුණ ගැසේවි 

හසඟනක් ලෙසින්

වැසි වැටුණොත් ඒ සොඳුරු මොහොත 

අඳුරු වෙයි සැණින්

ඇත්තටම කොළඹ වාගේ නගරයකට වැස්ස ඇද වැටුණොත් ඕනෑම සොඳුරු මොහොතක් අඳුරු වෙන්න පුළුවන්. ඒ නිසා එතුමන් ගේ සංකල්පනාවෙන් අපූර්වත්වයක් තියෙනවා. ඒ වගේම විප්‍රලම්භ ශෘංගාරය ජනිත කිරීමේ හැකියාවත් වැස්සට තියෙනවා. තමා සතු පේ‍්‍රමණීය අතීත සිහිවටන මෙනෙහි කරමින් වැස්ස ඉදිරියේ දුක් වෙන්නටත් කෙනෙකුට පුළුවන්. මේ තරුණ ගීත රචකයා මවා ඇත්තෙ ඒ වගේ සංකල්පනාවකි.

මන්දාරම් අඳුර මැදින්

සිරිපොද වැහි වැටෙන වෙලේ

මා හා ඇවිදින් යන්නට

ඔබ සිටියා නම්

මන්දාරම් අඳුර මැදින් සිරිපොද වැස්ස වැටෙද්දී තරුණයා තුළ හටගන්නේ පශ්චාත්තාපයකි. ඒ වැස්ස වැටෙන්නේ ඔහුට අවැසි මොහොතක නොවේ. මේ මොහොතේ ඔහුගේ ස්නේහවන්තිය ඔහු ළඟ නොමැත. ඇය ළඟ සිටියා නම් මේ මොහොත කෙතරම් සුන්දර වේ ද යන්න ඔහු මනසින් දකියි.

මේ පේ‍්‍රමවන්තයන් අතීතයේ මෙවන් අකල් වැසි යටින් ගමන් කර ඇත. එහි දී ඔවුන් ගත කළ සොඳුරු නිමේෂයන් තරුණයාගේ සිත තුළ මැවෙන්නට පටන් ගනී. ඇය නොමැති නිසා ඒ සොඳුරු නිමේෂයන් සියල්ල ඔහුට අහිමි වී යයි. ඔවුන් මෙවැනි සිරිපොද වැහි යටින් එක කුඩයක ගමන් කළ ආකාරය වැස්සෙන් බේරීමට ඒ කුඩය ප්‍රමාණවත් නොවුණත්, එයම සතුටක් වූ ආකාරය, පෙම්වතා මේ මොහොතේ ආස්වාදනීය ලෙස සිහිපත් කරයි. එහෙත් ඒ ආස්වාදයම මේ මොහොතේ ඔහු තුළ ජනිත කරන්නේ අපරිමිත වූ ශෝකයකි.

Mother - අම්මා

''අම්ම ගැන දැනෙන්නෙ කොහොමද?'' මං ඔබෙන් ඇහුවොත් ඔබ කොහොම උත්තර දෙයිද? ''අම්ම ගැන නේද?” ඔබ ළඟ තියෙන පුටුවක මාව වාඩි කරගනී. කොන්ද පොඞ්ඩක් ඉස්සරහට නමල අත් ඇඟිලි පටලවා ගනී. මොහොතක් බර කල්පනාවකට වැටේ. බර හුස්මක් ගනී. ඊළඟට කතාව පටන් ගනී. කතාව කියවන අතරතුර දේදුන්නක පාට වගේ ඔබේ මුහුණට පාට වැටේ. ඒ පාට සැරින් සැරේ වෙනස් වෙයි. ඔබ අම්ම ගැන කතා කරන අතරේ දන්නෙම නැතිව පැය ගණන් ගෙවිලා, දවල් හැන්දෑවෙලා, ?බෝ වෙයි. තොරතෝංචියක් නැතිව ඔබ කියවයි. දවස් ගණන් ගෙවේ. ඒත් මට නම් අම්මා ගැන මේ තීරු ලිපිය පිරෙන්නවත් ලියන්න දෙයක් නෑ. ඒ ඩිංග මං ලියන්නම්.

නිදාගෙන හිටිය මට රස්නයක් දැනුණා. උදේ වෙරළු ගහේ කොළ අස්සෙන් එන ඉර එළිය කිරි ගොට්ටකින් පෙරිල එන කිරි වගේ මගේ ඇඟත් තෙමලා. ඉර එළිය නාන ගමන් බට්ටිච්චොත් ලේන්නුත් මහ හයියෙන් කතාව. කෑගහන්නෙ නැතිව ඉන්න කියල කියන්න හිතුණත් කට අරින්න කම්මැලි හිතෙන නිසා ඔන්න ඔහේ කටත් ඇසුත් පියාගෙන තව චුට්ටක් ඉන්නව කියල හිතුව. එතකොටම ගෙදර වැඩට ඉන්න රොසලින් ඇවිත් ඇඳෙන් මාව උස්සල අරන් එක පිම්මට ගිහින් ළිඳගාව වතුර බේසම ළඟින් තිබ්බ. එයා පිටිපස්සෙන් නැමිල දත් බුරුසුව බලෙන් කට ඇතුළට දාල තුන් හතරපාරක් අතුල්ලල, මගේ මූණ විතර ඇති එයාගෙ ලොකු අල්ලට වතුර අරන් මූණෙත් ඇතිල්ලූව. ඉතුරු වතුර ටික කකුල් දෙකට හැලූව. එතකොටයි මට ඇත්තටම ඇහැරුණේ.

”අපිට ගමනක් යන්න තියෙනව ඉක්මන් කරන්න බේබි”

ඊළඟට එයා ඔලූවෙ තෙල් ගාල පීරල මූණට පවුඩර් දාල අම්මත් එක්ක පන්සල් යන්න අඳින සුදු කලිසමත් කමිසෙත් අන්දල, සුදු මේස් දාල, සපත්තු දාල ලේන්සුත් ගැට ගැහැව්වා. එතකොටමමං ආස කරන රතුයි සුදුයි කුලී කාරෙක පෝටිකෝවේ නවත්තල තිබුණ. මං සෙල්ලං තුවක්කුවෙන් සුදු පූසට වෙඩි තියල කාරෙකේ ඉස්සරහ සීට් එකට නැග්ග. සුදු පූසා වෙඩි වැදිලත් ”ඤාව්” කියල හිනාවෙනව. කාරෙක එළවන පේරකේ මදාස මගෙ ඔළුව අතගෑව. ගෙයි දොර ජනෙල් වහල නංගිත් මල්ලිත් කරපින්නාගත් රොසලින් පස්ස සීට් එකට නැග්ගා. අපි පිටත් උනා. මිදුලේ කැනෑස් මල් ගස් ඔක්කොම මැරිල. වේලිච්ච අරලිය කොළවලින් මිදුල වැහිල. අම්මා දවස් ගාණකින් ගෙදර ආවේ නෑ. එයා මාව මොන්ටිසෝරි එක්ක යනව කියලත් තිබුණ.

ටික වේලාවකින් අපි සුදු කොඩි දාපු හරියකට ආවා. එතන ඉඳල දිගටම උඩින් වියනක් වගේ විහිදිලා දෙපැත්තට වැක්කෙරෙන සුදු කොඩි දාල පාර දෙපැත්ත ගොක් කොළවලින් සරසලා තිබුණ. බැලූ බැලූ පැත්ත සුදු පාටින් බැබළෙනවා. බලන්න ලස්සනයි. ”ආව්! ආව්! මඟුල් ගෙයක්...!”මං සීට් එකේ හිටගෙන උඩ පැන පැන කෑගැහැව්වා. පිටිපස්සෙ සීට් එකේ හිටපු රොසලින් එක පාරට ඉස්සරහට නැමිල එයාගෙ ලොකු අත්ලෙන් මගේ කට මිරිකල වැහැව්වා. මට කතා කරගන්න බැරුව ගියා. එතකොට ම ගොක් කොල ආරුක්කුවලින් සරසපු මිදුලකට කාර් එක හැරෙව්වා. සීයාත් ආච්චි අම්මාත් හිටියේ එහෙ. සුදු ඇඳපු මිනිස්සු පිරිල හිටිය.

රොසලින් මාව වඩාගෙන සාලෙට එක්කං ගියා. සාලෙ මැද සුදු දිලිසෙන සීට් දාපු ඇඳක් වගේ පෙට්ටියක් මැද අම්මා සුදු ඇඳගෙන උඩුබැලි අතට නිදාගෙන වගේ හිටියා. එයා රැුළි රැුළි කොණ්ඩෙ ලස්සනට පීරගෙන හිටියා. කට ඩිංගක් විතර ඇරිල තිබුණා. අත්වලටත් කකුල්වලටත් මේස් දාගෙනයි හිටියේ. ඇඳ වටේ පහන් පත්තුකරල තිබුණා. හරි අමුතුයි.

”අම්ම නිදි. තව ටිකකින් ඇහැරියි” රොසලින් කිව්වා. මං අතෙන් බැස්සා. සාලෙ වමට හැරෙන පටු කොරිඩෝව දිගේ එහාට මෙහාට යන මිනිස්සුන්ගේ කකුල් අස්සෙන් ගිහින් කෙළවර වම් පැත්තෙ තිබුණ කාමරේට එබිල බැලූවා. මල්ලි රබර් රෙද්දක් උඩ ඇඳුමක්වත් නැතුව සූප්පුවක් උර උර නිදි. නංගි කෙළ පෙර පෙර කොළපාට රබර් ගිරවෙක් හපනවා. මං ආපහු අම්ම ඉන්න පෙට්ටි ඇඳ ළඟට ගියා. ඒ පෙට්ටි ඇඳ උස්සගෙන හිටිය රිදීපාට කණු හතර මටත් වඩා උසයි. මං අම්මගේ ඔළුව පැත්තට වෙන්න තිබුණ එක කණුවක් බදාගෙන වම් කකුළ ඉස්සරහටත් පස්සටත් පද්ද පද්ද උඩ බල බල ඔහේ හිටියා. එක එක මිනිස්සු ඇවිත් අම්මගෙ මූණ දිහාත් මගේ මූණ දිහාත් ඇස් ලොකු කරල මූණ බෙරි කරල බලල යන්න යනවා. දවල් වෙද්දි එන්න එන්න සෙනඟ වැඩි වුණා. උඩ බැලූවම මිනිස්සුන්ගෙ ඇඟවල් මිසක් වෙන කිසිම දෙයක් පෙනුනෙ නෑ. සෙනඟ වැඩිකමට මට හුස්ම ගන්නත් බැරුව ගියා. ඒ ඇඳ යට ඉඳන් ”මට හුස්ම ගන්න බෑ අම්මෙ” කියල කිව්වත් සෙනඟ වැඩිකමට එයාට ඒක ඇහෙන්න නැතුව ඇති මගෙ හිතේ.

හැන්දෑ වෙද්දි බෙර, නලා, පිරිත් සද්දෙත් එක්ක මිනිස්සු කෑගහල හයියෙන් අඬනවා ඇහුණා. ටික වෙලාවකින් ඒ හිටපු මහා සෙනඟ හරියට වතුරක් බැහැල යනව වගේ එක පාරට නැතුව ගියා. අම්මාත් පේන්න හිටියෙ නෑ. අම්මා හිටිය ඇඳ යටට එළල තිබුණ කළුපාට මල් මල් කාපට් එක එහෙමම තිබුණා. මං ඒක උඩ වාඩිවෙලා තැනින් තැන ඉලිප්පුනු නූල් ගලවන ගමන් කල්පනා කළේ ”සුදු පූසට මං නැතුව පාලූ ඇති. ඉක්මනට ගෙදර යන්ඩෝනෑ” කියලයි.

දවසක් මං නංගිව ඇඳෙන් වැට්ටුවා කියල අම්මා ඉරට්ටක් අරන් ගහන්න ආවා. බය උන මං ? වෙනකම්ම අඹ ගහක් උඩ හැංගිලා හිටියා. තව දවසක් මට බත් කව කවා ඉන්දැද්දි මල්ලි අඬනවා කියා මාව දාල අම්මා ගිය නිසා වාඩිවෙලා හිටපු උස සැටියෙන් පෙරළිලා වැටිලා මගේ උඩු ඇන්දේ ඉස්සරහ දත කැඩුනා. ඊට පස්සෙ ආපු දත පොල් ලෙල්ලක් වගේ ලොකු එකක් නිසා මං හාවෙක් වගේ උනා.

තාත්තගේ චිතර. ගපටියක රූපගත කරපු දර්ශන වගයක් බලද්දි චිතරා හ ගාරයක ශාලාවේ හිටියෙ මාත් අම්මත් විතරයි. එයා මට ඇතුල්වෙද්දි ටොපියක් දුන්නා. මං හිටියෙ ඒක සූප්පු කර කර. සිනමා තිරයේ නිළිය ඇඳුම දණහිසෙන් ඉහළට උස්සාගෙන දොළකින් වතුර බොනවා. මට ටොපිය හිරවුණා. මට හුස්ම ගන්න බැරි බව දැක්ක අම්ම දෑත බදල පිටට ගැහැව්වා. ටොපිය කටින් එළියට විසිවෙලා ගිහින් සීට් පේළි තුනක් විතර ඈතින් වැටුණා. ඒක හොයාගෙන ඇවිත් ආපහු කටේ දාගන්න හිතුණත් අම්මගෙ මූණ දිහා බලල කරබා ගත්තා.

එදා ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවෙ අපි හිටියෙ මහ ගෙදර. මං සාලෙ ඉඳන් වම් පැත්තට තියෙන පටු කොරිඩෝව දිගේ ඇවිදන් යන ගමන දෙවැනි කාමරේ දොර රෙද්ද පැත්තකින් උස්සල බැලූව. මලානික පාණ්ඩු පාට බල්බ් එකේ එළිය කාමරේ තවත් අඳුරු කරල තිබුණා. කාමරේ බිම අම්ම යට සාය පිටින් උඩුබැලි අතට වැටිල අඬ අඬා හිටිය. උඩට මොකුත් ඇඳල හිටියෙ නෑ. අම්මවැටිල හිටිය තැන අල්මාරියක් තිබුණා. අම්ම ඒ අල්මාරිය යට ඉඳන් ආවාද? නැත්නම් ඒ යටට තල්ලූ කරන්න හැදුවාද? මට හිතාගන්න බැරිව ගියා. තාත්තා කරීය ම් පාට කලිසමකුත් කමිසයකුත් ඇඳන් ඒ ළඟ ඇඳක වාඩිවෙලා සන්සුන් මුහුණින් හිටියා. මං වම් අතේ ඇඟිල්ලක් කට ඇතුළට දාල කරකව කරකව දොර රෙද්දෙ එල්ලිලා අම්මාත් තාත්තාත් අල්මාරියත් දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බල බලා හිටියා. ”කුසුම මේ ළමයව අරන් පලයන්” තාත්තා වැඩකාරියට කතා කරල කිව්ව. කුසුම ඇවිත් මාව මිදුලට එක්ක ගියා. අපි අඳුරු වේගෙන යන ආකාසෙ පියාඹන වවුලන් ගැන්නා. ”එකායි.... දෙකායි...... තුනායි.......”

ඉර මද්දහනේ අම්මාත් මාත් ඇඳ උඩ සෙල්ලම් කර කර හිටියා. එයා එකපාරටම ”ඔන්න මං මැරුණා” කියල අත්දෙක පපුව මැදට බැඳගෙන උඩුබැලි අතට දිගාවෙලා ඇස් පියා ගත්තා. මං ”අම්මා!” කියල කෑගහල අත් දෙක ගැලෙව්වා. එයාට වයස අවුරුදු 23 දි තවත් දරුවකු ලැබෙන්න ගිහින් ඇත්තටම අම්මා මියගියා.

අම්ම මියයෑමෙන් පස්සෙ අපි හිටියෙ මහ ගෙදර. නිදාගත්තෙ අර බියකරු අල්මාරිය තිබුණ කාමරේ. මහ ? රෝහලක සැර බෙහෙත් ගඳත් ශල්යාරගාරයක කටු එහා මෙහා කරන සද්දෙත් මට දැනෙන්න ඇහෙන්න අරන් ඇහැරෙනවා. අම්මා මිය ගියේ ශල්යා‍ගාරයක. ආච්චි අම්මා ඇවිත් පිරිත් කිව්වට පස්සෙයි නින්ද යන්නෙ. තරුණ කාලෙ වෙනකම් ?ට හීනෙන් කවුරු හරි කෙනෙක් ඇවිත් මාව අහසට උස්සගෙන ගිහින් ආපහු පොළොවට අතාරිනව.

ජපන් රටේ ඉන්දැද්දි ? වැඩ මුරය ඉවර කරල ආපහු ටැක්සියෙන් ගෙදර එද්දි පාන්දර තුනට විතර ඇති. ඒ වෙලාවෙත් මං දැක්ක කළුවර ආකාසෙ ඉඳන් අම්ම මං දිහා බලාගෙන ඉන්නව. නිදිමත හැදුන ටැක්සි රියදුරා කතා කරන්න ගන්නව. ”මහත්තය, මං අම්මව ඊයේ ? හීනෙන් දැක්ක. අද හෙටම නිවාඩු දාල ගමේ යන්න ඕන. එයාගෙ සොහොන කැලෑවෙලා ඇති මෙලහට. ඒකයි එහෙම පේන්නෙ” මළවුන් අදහන ඔහු කියනව. අම්මාගේ උපන්දිනය වත් මැරුණ දිනයවත් මං දන්නෙ නෑ. අහම්බෙන් හම්බවුණ අම්මාගේ යාළුවෙකුගෙන් ලැබුණ එයාගෙ පුංචි පින්තූරයක් හැර වෙන කිසිම දෙයක් මා ළඟ නෑ. අම්මා ගැන මීට වඩා දෙයක් කියන්නවත් ලියන්නවත් මා ළඟ නෑ.

බැලූම් බෝලයක් අතින් ගත්තු මිකී මවුස් බෑග් එකකුත් වතුර බෝතලයකුත් පිටේ එල්ල ගත්තු පැටියෙක් වඩාගෙන අම්මෙක් පාර පනිනව. මං නැවතිල බලනව ඒ මගෙ අම්මද කියල. අම්මා දෙන තල්ලූවෙන් උඩ යන ඔන්චිල්ලාවක ඉන්න පැටියෙක් කැකිරි පැලෙන්න හිනාවෙනව. මම නැවතිල බලනව ඒ මගෙ අම්මද කියල.

සරසවියට අලූතින් ආපු මානවක මානවිකාවන්ගෙන් පරි්න යතම ගීතය මොකක්ද කියල අහපු පරගෙ ශ්නයට ඒ අය වැඩි දෙනෙක් නන්දා මාලිනීගේ ‘අම්මාවරුනේ’, ගුණදාස කපුගේගේ ‘දවසක් පැල නැති හේනේ’ කියල උත්තර දුන්නා. පරික යතම කෙනා කවුද කියල ඇහුවම වැඩිදෙනෙක් කිව්වෙ ‘අම්ම’ කියල. දවසක් දා පත්තරේ මුල් පිටුවෙ පින්තූරයක් තිබුණ. මොරටුව පැත්තෙ මිනීමැරුමක්. තරුණයො කීප දෙනෙක් මහපාරෙ මරා දාල. මහේස්තරා්ෙනත් එනකම් මිනී එතනම තිබුණ. මහ වරුසාවක් වැටෙනව. වටවෙලා හිටි සෙනඟ එතන කඩපිල්වලට රිංගල..... ඒත් එක මියගිය තරුණයකුගේ අම්ම කෙනෙක් තමන් තෙමි තෙමි, උඩුබැලි අතට තියෙන පුතාගෙ මිනියෙ හිස පැත්තෙන් හිටගෙන තමන් ඇඳගෙන ඉන්න දිග ගවුම අත් දෙකෙන්ම උස්සල මිනියෙ මූණ නොතෙමෙන්න වහගෙන ඉන්නව. ඒක දැකල මගෙ හිත කඩාගෙන වැටුණ.

අම්මාගේ ආදරය කියන්නෙ මහ පුදුම දෙයක් වෙන්නැති. ඒක තමන්ගෙ දරුවාට විතරක් තියෙන අසමසම ආදරයක් වෙන්නැති. මං එහෙම ආදරයක් හෙව්වා. නාඳුනන ගැහැනුන්ට ආත්මාර්ථය විසිකර දමා ආදරය කළා. නාඳුනන ගැහැනුන්ට ‘අම්මේ’ කියල දණගහල වැන්ද. ඒත් ඒ හැම කෙනෙකුගෙම ආදරය යට අළු යට ගිනිපුපුරු වගේ ආත්මාර්ථය තිබුණ. ඒවා මෙළවිලා ඇවිලිලා ගිනි ජාලාවක් වෙලා මාව පිච්චෙනකොට ‘අනේ, අම්මේ!’ කියල හිසකෙස් පහුරුගාගෙන මම ඇඬුවා.

මේක කියවන ඔබ නොලැබුණ හුඟක් දේවල් ගැන දුක් මහන්සි වෙනව ඇති. තියෙන දේවල් ගැන අගයක් නැතිව ඇති. මට නම් ජීවිතයේ හුඟක් දේවල් ලැබුණ. රාජසිංහ රජ්ජුරුවන්ගෙ මාලිගාවටත් වඩා ලොකු ලස්සන මාලිගාවක් වගේ ගේක ජීවත්වෙන්න ලැබුණ. ඒත් මට එකක් ලැබුණෙ නෑ. ඒක ආයෙ ලබන්නත් බෑ. ඒ අම්මාගේ ආදරය. ඒක ඔබ ලබල ඇති. ඔබ දිනුම්. මං පරාදයි. ඔබ මගෙන් ඇහැව්වොත් ඔබද ලක්ෂපති? මමද ලක්ෂපති? කියල, ඔබ ලක්ෂපති. මං හිඟන්නෙක්.

සිත සතුට ගෙනාවේ ඔබමය මගේ හිතත් ඹබ ලග නැවතිලා....

සිංහල සිනමා ගීතයේ වසන්ත කාලය කොතැන දැයි ඇසුවහොත් මා දෙන පිළිතුර නම් හැට හැත්තෑව දශකද්වය බවයි.

හැට හැත්තෑව දශකද්වයන්හි ගීත කලාව හිස මත තබා ගැනීම මානසික ව්‍යාධියක් දැයි කෙනකුට ප්‍රශ්න කළ හැකිය.

එය ව්‍යාධියක් වුවත් සුන්දර ව්‍යාධියකි. ඒ නිසා එයට ප්‍රතිකාර අනවශ්‍ය බව මගේ හැඟීමයි.

එදා සිනමා ශාලාවලින් අප එළියට ආවේ මොහොතකට පෙර ඇසූ ගීත මුමුණමිනි.

චිත්‍රපට නිසා ගීත ජනපි‍්‍රය වූවා මෙන්ම ගීත නිසා චිත්‍රපට ද ජනපි‍්‍රය විය.

හින්දි තනුවල වචන සපයා නිමැවුණු ගීත ද ස්වාධීන තනුවලට වචන සපයා නිමැවුණු ගීත ද වචනවලට තනු සපයා නිමැවුණු ගීත ද එකල බහුල විය.

සාමාන්‍ය සිනමා ගීත සම්ප්‍රදාය බිඳ දැමු සිංහල චිත්‍රපට කීපයක් ම හැත්තෑව දශකයේ තිරගත වූවා මට මතක ය.

“කළු දිය දහර” “දෑස නිසා” “පෙම්බර මධු” “රජගෙදර පරෙවියෝ” “දුහුළුමලක්” “බඹරු ඇවිත්” “වසන්තයේ දවසක්” වැනි චිත්‍රපට එක පෙළට මගේ මතකය අවදි කරයි. මේ අතර හැත්තෑපහ හෝ හැත්තෑහයේ තිරගත වූ “දුහුළු මලක්” චිත්‍රපටය අපූරු ගීත පෙළක් සිංහල ගීතයට දායාද කළ චිත්‍රපටියකි.

“රන්කෙන්දෙන් බැඳ” “බොඳ මීදුම්” “රෝමය ලෙසේ” යන ගීත මේ මොහොතේ මගේ මතකයට එයි. “රන් කෙන්දෙන්” නමැති ගීතය ගැන මින් පෙර තත්සර ඇසුරේ සටහන් තැබුවා මට මතකය.

මේ චිත්‍රපටයේ මා අද පවා ආනන්දයට පත්වන “බොඳ මීදුම්” ගීතය පිළිබඳ ව මම මේ මොහොතේ සටහන් තබමි.

සිනමා ගීතයක් රචනා කිරීම එක්තරා කෘත්‍රීම රාජකාරියකි. තමාගේ නොවන අනුන්ගේ ගැටුමකට රචකයා අවතීර්ණ විය යුතු වෙයි. කොටින් ම අනුන්ගේ සංවේදනාවක් තමන්ගේ බවට හරවා ගත යුතු වෙයි. සැබැවින් ම මෙය අභියෝගයකි.

අර බලන්න අර පුර හඳ අහසේ

ශ්‍රී ලාංකීය ගී පදමාලා ක්ෂේත්‍රය මනරම් කාව්‍යොක්තීන්ගෙන් පරිපූර්ණ කිරීමේ ගෞරවය හිමිවන්නන් අතර රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් ඉදිරියෙන් ම සිටී. දශක ගණනාවක් තිස්සේ මෝරා වැඩුණු තම කවිත්වයේ ගොරහැඩිකම් කපා ඉවත් කොට ඔපවත් කර සුගම ගී පදමාලා කරා තම කවි සිතුවිලි ඔහු විසින් එක්කරනු ලැබ තිබේ. එසේ නොවුණි නම් අසූව දශකයේ අවසානයත් සමඟ සිංහල ගීත සාහිත්‍යය නොඑන ගමන් යන්නට ඉඩ තිබිණි.

මගේ මතකයට අනුව නම් මේ ගීතය මා මුල් වරට අසන්නේ කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ ගේ ‘සංහිඳ පාමුල’ කැසට් පටයෙනි. ගායනය සංගීතය සියල්ල අබිබවා මෙහි පදමාලාව ඇසූ සැනින් එය මා තුළ රසතාවයන් උද්දීපනය කිරීමට සමත් විය.

“ප්‍රියයෝ විප්පයෝගො දුක්ඛෝ

අප්‍රියෙන් සථපයෝගෝ දුක්ඛෝ

ප්‍රියයන් වෙන්වීම දුකකි. අප්‍රියයන් එක්වීම දුකකි. අප්‍රියයන් එක් වුණොත් පළවා හැරිය හැකි ය. එහෙත් ප්‍රියයන් වෙන්වුවොත් ගෙන්වා ගත නොහැකි ය. ගෙන්වා ගත නොහැකි නම් ප්‍රියයන් සොයා යා යුතු ය. ඒ සඳහා ප්‍රේමවන්තයකුට ඕනෑම දුරුකතරක් ගෙවිය හැකිය. තම ගම්බද සුපෙම්වතිය අතැර දමා නගරයට පැමිණි මේ ප්‍රේමවන්තයා ද අවසානයේ තීන්දු කරන්නේ ප්‍රියයන් සොයා යාමටයි.

“දුරු කතර ගෙවා ගෙන

මං නොකියම ආවට

මට සමාවෙයන් බණ්ඩර මැණිකේ

අර බලන්න අර පුරහඳ අහසේ”

බණ්ඩර මැණිකේ ඔහුගේ පෙම්වතියයි. ඇය බලන්නට එන්නේ නම් දැනුම් දී ආ යුතු ය. එහෙත් ඔහු යන්නේ ලිපියක් වත් නොඑවා හදිසියෙනි. ඇය ගැන සැක සිතින් නොකියාම ආවා දැයි ඇයට සිතිය හැකි ය. “සමාවෙයන්” යනුවෙන් පැවසීමෙන් ඔහු වරද පිළිගනියි. එහෙත් සැබෑ වරද කරුවා ඔහු නොව අහසේ පායා ඇති ‘සඳ’ බව ඔප්පු කිරීමේ වෑයමක ඔහු නිරත වෙයි. මේ ගේය කාව්‍යයේ රමණීයත්වය උදාවන්නේ එම සංකල්පනාව නිසා ය. එතැන් පටන් ඔහු නොකියා පැමිණීම සාධාරණීකරණය කිරීමට තවත් සාධක ගණනාවක් ගෙනහැර පායි. ඇගේ නවයොවුන් අසිරිය ඔහුගේ ආධ්‍යාත්මය වෙළාගෙන ඇති අපූරුව ඒ තුළින් ධ්වනිත වෙයි.

දුම් වලාකුළේ තරු කැට හැංගිලා

ඇස් කොනින් බලා මට ඉඟි බිඟි කළා

මට ඉන්නට බෑ කොළොම් තොටට වෙලා

ඔය කතා කරන දෑස මතක් වෙලා

කොළොම්පුරයේ දුම් වලාකුළු මැදින් වුව ද රෑ අහසේ තරු කැට දිලිසෙයි. ඒ තාරකා ඇස් කොනින් බලා ඔහුට ඉඟි බිඟි කරයි. කාව්‍යාලංකාර අතර ඇති උත්ප්‍රේක්ෂාලංකාර රචකයා මනාව උපයෝගි කරගනිමින් ස්වභාව ධර්මයට ජීවය දෙයි. මෙවැනි කාව්‍යොක්ති ගොඩනැඟීමට රත්න ශ්‍රී සතුව අපූර්ව ප්‍රතිභාවක් පවතී.

Snow White and the Huntsman: Grimm goes glam!

The second Snow White adaptation of 2012 has now hit the screens at Majestic Cineplex in the form of Rupert Sanders' Snow White and the Huntsman . Tarsem Singh's take on the Brothers Grimm's fable was of lighter vein. Mirror, Mirror ceased to live up to expectation and now, in comparison to Sanders' glamorous production, Singh's movies suffers further.

Snow White and the Huntsman opens with the prologue of how the princess was born. It later moves on to display how Queen Ravenna marries and kills off the widower king and holds the young princess, Snow White, captive in the tower. With the queen ruling over the land its life is shrouded by misery and strife. When Snow Whites comes of age the magic mirror declares her the fairest in the land. Enraged the queen decides to take the only option available to ensure everlasting power and beauty - consume Snow White's heart.

Realizing the danger that awaits her, Snow White escapes from the castle and takes refuge in the Dark Forest. The queen hires a huntsman to track her down but on realizing what is in store for the ill-fated princess he becomes Snow White's protector. With both on the run, Queen Revanna has to send another army of soldiers after them. Death is a constant threat in this cat and mouse game.

Snow White and the Huntsman is astonishingly beautiful in its grim landscapes as well as brutality. The queen's castle surrounded by gray clouds and strong winds enchants visually. The scene where she steals the youth of a young damsel is also alluring. Though they are in direct contrast to the beauty of the forest that the seven dwarfs infest and the spell binding moment when the reindeer blesses Snow White, they too have a mesmerizing effect on the viewers. The tone set here is close to that of Peter Jackson's magnum opus The Lord of the Rings.

New dimensions in Mass Communication

National Media Summit 2012:

Professor Sunanda Mahendra

May 24 and 25 were a 'red letter day' for Kelaniya University's Mass Communication Department. They organised the second National Media Summit. Mass media teachers, planners and researchers took part in this occasion.

Teachers from various Mass Communication departments and academic units were invited to contribute their opinions at this summit. Mass Communication Department co-hosted the summit with Information and Media Ministry, Education Ministry and Sri Lanka Press Council.

Round-table discussion

The first session focused on school curricula of communication and media studies and the resulting challenges. The subject was interesting as media and university representatives brought up various crosscurrents ongoing in O-L and A-L introductory syllabii. Two prescribed texts were also discussed. The general conclusion was that both syllabii and textbooks are high flown, hence the teacher and the student are no longer interested in the subject. How reliable this conclusion is, I am not certain.

However most syllabii need revisions from time to time based on the media's evolution. New areas of information and knowledge have to be added. How to engage in this stupendous task is still a problem lying ahead. This was actually a debatable point of view, as the syllabus and the textbooks are introduced after a long period of discussion among teachers, researchers and media persons. They had to do work in a set deadline, perhaps in keeping with drafting of the best out of the worst possible outcome.

The Girl With The Dragon Tattoo (2011)

Courtesy - The Sunday Leader By Kamal Kalidasa

It must suck to be David Fincher. At the rate the Academy keeps snubbing him, year after year, any director of his caliber would’ve given up a long time ago. This is, of course, not to say he is after Oscar-gratification, but after Fight Club, Se7en, Zodiac and the Social Network, none of which was good enough for the Academy, you’d think it was time the man got some real recognition. But apparently it’s not to be, and I’m not sure his latest work The Girl With the Dragon Tattoo, as amazing as it was, will help his cause in any real way (it clearly didn't at the last Oscars; but I’m talking long-term).

Based on the blockbuster Swedish novel by Stieg Larsson and a remake of the original adaptation by director Niels Arden Oplev, Dragon Tattoo is a cyberpunk thriller that boldly explores themes of rape, misogyny, incest, Neo-Nazism and, to a lesser extent, ethical journalism, in a two-hour English-language Hollywood spectacle that, while engrossing, just falls short of the Swedish version, in terms of delivery and originality. Of course, there is only so much originality you can expect from a remake, but Fincher has failed to make this story his own – something he did to great success in the Social Network. And the occasional almost-shot-for-shot similarities don’t help.

Mild spoilers ahead…

The premise is simple yet intriguing. Investigative journalist Mikael Blomkvist (Daniel Craig) has just lost a libel case filed against him by crooked industrialist Hans-Erik Wennerström (Ulf Friberg). Having lost his credibility as a result, Mikael leaves Millennium, the news magazine he is co-editor of. Meanwhile, retired Swedish magnate Henrik Vanger (Christopher Plummer) has hired Lisbeth Salander (Rooney Mara), a tattooed, pierced, bisexual and social-outcast computer hacker and brilliant researcher to do a background check on Mikael who he hopes to hire for an investigation of his own. Vanger approaches the reluctant Mikael with a promise of supplying him with dirt on Wennerström, and eventually hires his services to find out what happened to his grandniece Harriet who disappeared 40 years ago. Vanger is convinced that a member of his Nazi-loving, sexually deviant family is responsible, and won’t rest until he’s unveiled the truth.

හීන් හඬින් ඉකි බිඳුම් ඇසෙන්නේ

එකදාස් නමසිය අසූඑක වසරේ සැප්තැම්බර් මාසයේ දිනක මම ඇඹිලිපිටියේ වී මෝලක වී ගෝනියක් උඩ වාඩි වී සිටියෙමි. උසස් පෙළ විභාගය ලියා හමාර වී මගෙ මිතුරකු සමඟ ඔහුගේ ඥාතියකු ගේ ඇඹිලිපිටියේ නිවසට පැමිණියේ විනෝදය පිණිස ය. මේ ගීතය ප්‍රථමයෙන් මා ශ්‍රවණය කළේ ඒ නිවසට අයිති වී මෝලේ සිටින අවස්ථාවේ දී ය. ඒ අවස්ථාව මට මෙතරම් මතක සිටියේ ඇයි ද යන්න මම නොදනිමි. එහෙත් මේ වන විට වසර තිස් එකක් මේ ගීතය මගේ මනසේ නොනැසී රැඳී තිබුණු බව නම් මම දනිමි.

පාසල් ශිෂ්‍යයකු ලෙස මා මේ ගීතයට මුලින් ම පි‍්‍රය කළේ මෙහි තනුවට සහ කපුගේ ගේ ගායන ලාලිත්‍යයටයි. එහෙත් ඊට වසක් පමණ ගෙවී යද්දී එහි පද මාලාව රස විඳින්නට තරම් මගේ සිතුවිලි මෝරමින් තිබිණි.

ලූෂන් බුලත්සිංහලයන්ගේ ගේය පද රචනාවල විශේෂත්වයක් වන්නේ ඒවා අතිශයින් සංකේතාත්මක වීමයි. ගම් පියසක තම නෑනණ්ඩියට පෙම් බැඳි තරුණයකුට හදිසියේ ම මුහුණ දෙන්නට සිදුවන අනුවේදනීය අත්දැකීමක් මේ නිර්මාණයට තේමා වී තිබේ. එක්වරම නෑනණ්ඩියගේ නිවසින් ඔහු වෙත එල්ල වන්නේ නෝක්කාඩුවකි. විරසකයකි. ඒ විරසකය සිදුවීම් කීපයක් ඔස්සේ රචකයා සංකේතවත් කරයි.

දෙනුවන් අගට රහසේ කඳුළැල් උනා ඔබ ගැනම රෑ තිස්‌සේ සිහිපත් කළා

ආදරේ තරම් කියා ගන්න බැරි වූ නිසා 

ජීවිතේ පැතුම් රහසේම වියෑකී ගියා

රහසේම කවුදො ඉක්‌මන් වෙලා

හඬවාලා මගෙ දැස ඔබ ගෙන ගියා

දැන උන්නා නම් ආදරේ ඔබ යන්නෙ නෑ මා දමා

දහසක්‌ පැතුම් මහදේ සිර කොට තබා

මා පෙම් කළේ සිහින් සුසුමන් දරා

මා තුරුලේ ඔබ උන්නා හීනෙන් පවා

ඇයි ඉන්නෙ හොර රහසේ මා රිදවලා

දැන උන්නා නම් මේ ආදරේ 

ඔබ යන්නෙ නෑ මා දමා

දෙනුවන් අගට රහසේ කඳුළැල් උනා

ඔබ ගැනම රෑ තිස්‌සේ සිහිපත් කළා

මා පෙම් කළ බව තාම නොදනී ඔයා

අදටත් සිතින් මා ඔබෙ පෙම්වතා

දැන උන්නා නම් මේ ආදරේ

ඔබ යන්නෙ නෑ මා දමා

පද රචනය - ඩිලාන් ගමගේ

සංගීතය - රදීෂ් වැන්දබෝනා

ගායනය - ශාන් හසීම්

ඔහු.... ලස්‌සනම ලස්‌සන රෝස මලකට පෙම් බැන්දා... රෝස මල නෙළා ගන්න... තමන්ටම කියලා අයිති කර ගන්න ඔහුට ආසයි... ඒත්... බයයි.... හදිසියේවත් මල අකමැති වුණොත්... ඒ නිසා ඔහු දුර ඉඳලා මලේ ලස්‌සන බැලුවා... ඈත ඉඳන් මලේ සුවඳ වින්දා... දැස්‌ පියවෙන හැම මොහොතකම ඔහුට මේ රෝස මල පෙනෙන්න ගත්තා.... ඒත්.... ඒත්.... දවසක්‌ ඒ ලස්‌සන රෝස මල හොර රහසේම කවුදො නෙළාගෙන ගිහින්. පරක්‌කු වැඩියි... කලින්ම නෙළාගන්න තිබුණා... ඔහු හිතින් දුක්‌වින්දා...